Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 20

162
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Mér þykir svo leiðinlegt að þurfa að fara
frá þér —— Og Guð veit, hvað hann
sagði við hana. Hann var svo innilega
sorgbitinn á svip, og hún var meira að'
segja alvarleg. Og hálftíma síðar var hún
uppi á stjórnpallinum hjá skipstjóranum
og bað um að fá að stýra og spjallaði og
hló, eins og hún hefði aldrei verið hrygg
á ævi sinni.
Uff — þegar ég nú les yfir þetta, sem
ég er búin að skrifa, þá sé ég, hvernig öf-
undin skín allstaðar í gegn. Að ég er í
rauninni að ásaka Hildu. Og þó er hún
elskulegasta systirin, sem til er. Það er
ekki vond hugsun til í henni. Það er ég,
sem er vond. — Nei — ég vil læra hrað-
ritun.
Ósló 15. sept.
Kæri Erlingur. — Geturðu séð framan
í mig? Ekki það —? Slæm samvizka
stendur þar skýrum stöfum. Þakk fyrir
bréfið. Þú skrifar svo inndælt og segir
svo margt fallegt við mig — að ég verð
alveg hrærð og þrái þig. Já, þú ert góður
strákur. Alltof góður handa mér. Þetta
er nú það, sem kallað er „viðurkenning
sannleikans". Svo langt er ég þá komin.
Ég hefði auðvitað átt að skrifa þér fyrir
löngu síðan. En tíminn flýgur svo hérna.
Eða það er kannske ég, sem flýg. Ég get
ekki gert að því, að ég verð að ganga út
á Drammens-veginn bæði klukkan 2Vz og
6I/2. Og ég verð að fara í hljómlistina —
og verð að fara í leikhúsið og verð allt
mögulegt, sem ég bara get komist yfir,
og liðlega það. Þú mátt ekki reiðast mér
fyrir þetta. Ég skal reyna að fara til
mömmu þinnar einhvern daginn. Systir
þín kom hingað í gær. Hún var verulega
sæt. Aníta og hún urðu undir eins vinir.
Ég held ekki, að við höfum orðið það —
hversvegna veit ég ekki. Ég var að æfa
mig, þegar hún kom, en lagði auðvitað
fiðluna frá mér. En hún leit ekki af
henni — eða var það máske flýgillinn,
sem hún horfði á — meðan ég var inni.
Mér fannst það á mér, að ég væri til ó-
þæginda — hugsaðu þér — og svo „stakk
ég af“. En á eftir hafði hún verið veru-
lega alúðleg við Anítu. Og, sem sagt, þær
urðu vinir.
Þú mátt ekki vera leiður yfir því, að
það var ekki ég og hún, sem urðum vinir
— ég skal vissulega ná í hana seinna.
Hvernig líður foreldrunum? Og hirð-
irðu nú „Tony“ vel? — Hann þarf að
finna til sporanna öðru hvoru. Ég reið
honum ekki mikið, eins og þú veizt. Hann
vildi bara brokka.
Mér líkar ekki, að pabbi skyldi selja
„Dolly“. Hún hefði getað orðið góð. Hún
brást bara í þetta eina skipti. Og manstu,
hvað hún stóð fallega fyrir rjúpnahópn-
um fyrir ofan Vikselið? Ég má ekki vera
að því að skrifa meira núna. Vertu nú
svo góður að skrifa aftur.
Beztu kveðjur
þín Hilda.
Hilda söng úti í forstofunni. Viðlagið
á þrem helztu dægurvísum Chat noirs.
„Þar kemur Hilda“, sagði Aníta og
lagði handavinnu sína frá sér á borðið.
„Já, það er nú líklega kominn tími til
þess“, sagði Malla frænka.
„Sælar og blessaðar — en hvað veðrið
er leiðinlegt í dag. Það var svo hvasst á
torginu að —. Rautt nef, hvað? — Gat
næstum ekki hreyft fingurna. Meistarinn
sagði, að ég hefði aldrei spilað eins illa“.
Hilda setti frá sér fiðlukassann og
nuddaði saman höndunum.
„Ekki hefirðu verið þar allan þennan
tíma“, sagði Malla frænka. „Viltu kaffi?“
„Nei, þakka þér fyrir! Ég drakk kaffi
hjá lautinant Berg á Halvorsens, og með
honum þarna litla læknisnemanum Holm.
Gaman!