Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 23

SÝ SLUM ANN SDÆTURN AR
165
Allt í einu greip hana sterk og stjórn-
laus þrá eftir Erlingi — svo áköf, að
tárin spruttu af augum henni og hrundu
hægt niður kinnarnar.
„Ó, Erlingur11, hvíslaði hún lágt og
þerraði tárin með handskjólinu. —
„Jæja, loksins! Hálftíma á eftir áætlun,
náðuga fröken!“
Lautinant Berg smellti saman hælum
og heilsaði á herramannsvísu.
„Æ, lautinant Berg — þér megið ekki
horfa á mig“, sagði Hilda í bænarróm og
reyndi að hleypa í sig kjarki; „ég hefi
.svona agalegan höfuðverk. Og ég vissi
engin_ráð að koma boðum til yðar —
.systir mín var nefnilega ekki heima i
kvöld. Ég kem aðeins til að segja yður,
að mér er ómögulegt að fara með yður á
Bristol í kvöld. En einhverntíma seinna“.
„En hvað það var leiðinlegt“, — lauti-
nantinn virtist verða mjög vonsvikinn —
„,en auðvitað — þó það nú væri. — Það
var bara engin meining í, að þér skylduð
'fara alla þessa leið til að segja það“.
„En það varð ég þó að gera“.
„En nú 'verð ég að fá að fylgja yður
heim aftur“.
„Æ, viljið þér ekki heldur útvega mér
bíl“, sagði Hilda.
Lautinantinn stöðvaði fyrsta bílinn,
;sem fór fram hjá, og hjálpaði Hildu upp í.
„Mér þykir svo fyrir, lautinant Berg —
•en ég treysti mér ekki“.
„Verið þér ekki að hugsa um það, góða
fröken Ritter. Ég vona, að þér verðið
hraust og frísk, þegar þér eruð búnar að
sofna. Þakk fyrir að þér komuð. — Góða
nótt. — Skógarveginn, bílstjóri!11
Og Berg lautinant smellti saman hæl-
um og heilsaði að hermannasið.
Hilda veifaði til hans, um leið og bíll-
inn rann af stað — svo hallaði hún sér
■ áfram og sagði við bílstjórann:
„Ekki Skógarveginn — heldur Hof-
mannsbæ, efst í Theresugötu!
Svo hallaði hún sér aftur á bak og
varpaði öndinni léttilega.
í raun og veru hafði það verið miklu
verra, en Aníta hafði hugsað sér — miklu
verra. Frú Hauss hafði tekið sér þetta svo
nærri. Og samt hafði Aníta logið agalega.
— Já svo að hún fann til sársauka ein-
hverstaðar inni á brjóstinu. Og þessa
stundina hataði hún Hildu, því hún sá
vel, að frú Hauss skildi þetta allt saman.
En samtímis hugsaði Aníta: „Bara að hún
kæmi aldrei hingað — því þá myndi hún
verða ástfangin í frú Hauss — og þá —
Aníta roðnaði við þessa hugsun. Og
reyndi að hætta við að hugsa hana á
enda. — Þessa hugsun, sem sí og æ
sveimaði í kollinum á henni: „Einhvern-
tíma — einhverntíma slítur Hilda trúlof-
uninni — svona eins og hún er — og
þá —“. Hún skammaðist sín niður fyrir
allar hellur fyrir þessa hugsun. Og fannst
hún vera svikari gagnvart Hildu. En samt
sat hún þar föst — innst inni, þessi hugs-
un. —
„Jæja, jæja —“, sagði frú Hauss —
rödd hennar var mild og sorgbitin. „Ein-
hverntíma kemur þó vonandi Hilda
litla —
í sömu svifum var hringt sterkt dyra-
bjöllunni. — Tvær stuttar — ein löng
hringing. Tvær stuttar — ein löng,
„Hilda!“ kallaði Aníta upp — og hjarta
hennar lamdist af undrun og — vonbrigð-
um.
„Æ, þú mátt ekki vera reið við mig.
Elsku, vertu ekki reið við mig fyrir það,
að ég hef ekki komið fyrr“. Hilda hélt
með báðum höndum fast utan um hand-
legginn á frú Hauss og horfði á hana tár-
votum augum. — „Það er svo ljótt af
mér — ég veit það vel. Það er, eins og
mig hafi ekki langað til þess — ég segi
það alveg, eins og það er, tengdamamma.
En rétt í því er ég ætlaði út núna, þá fór