Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 33

AR AB AHÖFÐIN GINN
175
■og kvenleg í græna silkikjólnum, sem
féll mjúkt um fagurlimaðan líkama henn-
.ar. Hún átti sitt sérstæða yndi, er hún
fylgdi honum á þeysireið út um eyði-
mörkina, stælt og grannvaxin eins og
ungur piltur. En það var kveneðli henn-
ar, er sett hafði hans heita blóð í hrað-
streyma rás og lét nú hjarta hans lemjast
ákaflega í brjósti hans. Hann horfði enn
stundarkorn á ljóst hár hennar, löng og
mjúk augnahárin og augun fögru, sem
störðu biðjandi á hann, og augu hans
námu loks staðar við mjallhvítan háls
hennar og herðar, umvafið hinu jaðe-
græna sikli — svo ýtti hann henni blíð-
lega frá sér.
„Va“, sagði hann þýtt, „depéche toi!“
Hún stóð kyrr og horfði á eftir honum,
unz hann hvarf á milli dyratjaldanna, og
þungt grátblandið andvarp brauzt fram
af vörum hennar. Hún greiddi hátt gjald
fyrir hamingju sína, en hún vildi þó
glöð hafa keypt hana enn hærra verði. —
Mennirnir báðir höfðu beðið hennar,
og hún tautaði fáein orð sér til afsökunar
fyrir, að hún væri svo sein, um leið og
hún settist niður. Höfðinginn hélt svo
áfram samræðunum, sem slitnað höfðu
við komu hennar. Díana reyndi árangurs-
laust að átta sig og ráða fram úr rugl-
ingslegum hugsunum sínum. Henni virt-
ist í svip, allt vera eins og ótrúlegur
kynjadraumur: Arabahöfðingi, franskur
vísindamaður, og svo hún sjálf, sem innti
af hendi venjubundnar húsfreyjuskyldur
í blóra við allar hefðbundnar siðvenjur.
Hún litaðist um í tjaldinu, sem nú var
orðið henni kunnugt og kært. En í kvöld
virtist henni allt á annan veg, eins og
sjálf andrúmsloftið væri orðið gerbreytt
við komu gestsins. Hún var smámsaman
orðin svo vön hinu nýja, daglega lífi, sem
hún hafði verið neydd til að lifa, að
henni fannst blátt áfram furðulegt að sjá
þjón að stólbaki húsbónda síns eins og t.
d. nú Henri að baki Saint Huberts. Mað-
urinn var afar líkur tvíbura-bróður sín-
um. Einasti munurinn virtist vera sá, að
Gaston var alveg skegglaus, en Henri
hafði snoturt, stuttklippt yfirskegg,
dökkt á lit. Öll frammistaða þeirra var
— eins og venjulega — hröð og lipur og
hljóðlátleg.
Hún stalst til að hafa gát á höfðingjan-
um, og hún sá þann svip á andliti hans,
er hún aldrei áður hafði séð, og raddblær
hans og hljómur var jafnvel allt annar
en kvöldið góða, þegar Gaston kom aftur
eftir hinn misheppnaða flótta hennar. Sá
raddblær hafði borið vott um tryggð og
dálæti manns á uppáhalds-þjóni hans og
gleðina yfir að sjá hann aftur. — En þetta
var hin djúpa samhyggð og tryggð við
kæran vin — sú karlmannskennd, sem
oft og tíðum ber af tilfinningum hans
gagnvart konu, — og afbrýðisemi sú, er
hún hafði orðið vör um morguninn, bloss-
aði nú aftur upp í henni. Svo hvarflaði
hún augunum frá höfðingjanum og að
gestinum, sem höfðinginn virtist hafa
allan hug sinn við, en í fölu, gáfulegu
andliti hans, sem var mjög hulið þéttu
skeggi, fann hún ekki minnsta vott þeirr-
ar ímyndunarveiku og tilgerðarlegu
sjálfselsku, sem hún hafði talið, að hann
hlyti að hafa í ríkum mæli, og í rödd
hans, sem var fjörleg, en þó lágróma eins
og rödd höfðingjans, varð eigi vart neins
þess, er benti í þá átt.
Þá mættust allt í einu augu hennar og
gestsins, og óvenju elskulegu, þunglynd-
islegu brosi brá fyrir á andliti hans.
„Leyfið mér að hrósa madame fyrir hina
glæsilegu reiðmennsku yðar“, sagði hann
og laut henni létt.
Díana roðnaði lítið eitt og lét jaðe-
hálsfestina renna um greipar sér. „O, það
er víst ekki umtals-vert!“ svaraði hún, og
ofurlítið, hikandi bros stalst fram á varir
hennar við þá samúð, sem henni fannst