Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 24

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ég allt í einu að þrá Erling svo voðalega.
— Ó, svo voðalega“ — tárin hrundu niður
kinnar hennar — frú Hauss þerraði þau
ástúðlega — „og svo — og svo — svo varð
ég að fara hingað —“
„En lautinant Berg?“
Aníta hefði getað slegið sjálfa sig á
munninn fyrir spurninguna. En orðin
glopruðust út úr henni.
„Ég sagði honum —“
„Þú skrökvaðir einhverju að honum?“
Og Anítu langaði aftur til að berja sjálfa
sig — fyrir spurningar-tóninn.
Hilda varð stóreygð af undrun, eins og
það væri eitthvað, sem hún gæti ekki átt-
að sig á — svo sagði hún rólega:
„Já, ég skrökvaði laglega að honum —
því ég varð að fara hingað“.
Frú Hauss strauk hana yfir óstýrilátan
hrokkin-kollinn.
„Þakka þér fyrir, að þú komst, barnið
mitt. Mig hefir langað svo til að hitta
þig. Og nú finn ég á mér, að þú munir
koma oftar. Til móður Erlings“.
„Og minnar? — Móður minnar“.
„Já, góða — ef þú vilt“.
Kvöldið varð mjög skemmtilegt. Hilda
hékk í frú Hauss, hvar sem hún fór.
„Getum við tvær ekki tekið uppþvott-
inn, mamma?“ spurði Hilda, þegar þær
höfðu lokið við að borða, og höfðu borið
út af borðinu.
„Ég er vön að sjá um það“, sagði Elín-
María.
„Já, en þætti þér ekki gott að losna við
það einu sinni? Æ, mamma —“ sagði
Hilda í bænarróm — „við tvær, sem þurf-
um að tala svo mikið saman“.
Aníta horfði lengi á eftir þeim, er þær
fóru fram. — Svo sneri hún sér að Elín-
Maríu og spurði hana, hvort henni hefði
þótt síðasta hraðritunar-æfingin mjög
erfið — og áður en varði voru þær í
mesta ákafa farnar að tala um námsskeið
og vinnu.
En öðru hvoru var eins Aníta gleymdi
sér ofurlítið og væri utan við sig — það
var, þegar Hilda hló úti í eldhúsinu.
Frú Hauss þvoði upp — Hilda þurrkaði.
Þeim gekk ákaflega seint, því að frú
Hauss varð að segja frá Erlingi, þegar'
hann var lítill, og þegar Erlingur var
„rússi“ — og Hilda hlustaði með athygli,
munnurinn stóð hálf opinn, og augu
hennar blikuðu — og — „nei, sagði hann
það, gerði hann það, mamma! — og svo
hvað þá?“ — og — „hvað sagð ’ann, seg-
irðu?“ þegar eitthvað var svo skemmti-
legt, að hún vildi heyra það tvisvar. —
Það var því engin furða, þótt Hilda skrif-
aði Erlingi, er hún kom heim aftur um
kvöldið — „við mamma þín höfum orðið
vinir“.
Og þær urðu ásáttar um, að Erlingur
skyldi koma til Óslóar — endilega.
„Ég kem bráðum aftur, mamma“, sagði
Hilda, þegar þær kvöddust — „og nú verð-
urðu að hugsa þig vel um, svo að þú hafir
mikið að segja mér um Erling, þegar ég
kem næst“.
„Blessað barnið“, hvíslaði frú Hauss í
hálfum hljóðum, er hún lokaði ganghurð-
inni á eftir systrunum. „Ég held, að hún
sé ennþá sætari en Aníta“. Hilda spjall-
aði og hló í sífellu á leiðinni heim, og
Aníta rak allar „smásmuglegar“ hugsan-
ir á flótta og gladdist yfir gleði Hildu. —
„En þeir krakkar“, tautaði Malla
frænka, þegar systurnar komu inn til að
bjóða henni góða nótt — og leiddust.
„Jæja, allt er gott, þegar endirinn er
allra beztur“.
Hilda var alveg ágæt. Ætti Malla
frænka að vera fyllilega hreinskilin,
fannst henni hún allt of ágæt. Hún
skellti ekki hurðunum framar — því nú
var Hilda aldrei uppstökk né reið. Hún
þráttaði aldrei við Anítu. Hún var aldrei
úti á ralli með piltum. Hún sagði ekki