Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 31

AR AB AHÖFÐIN GINN
173
„Já, ég áska þess!“
„Væri ég kona af þínum eigin þjóð-
flokki —“ sagði hún gremjulega, en hann
var fljótur að grípa fram í fyrir henni:
„Værir þú minnar þjóðar, þá lægi þetta
alls eigi fyrir til umræðu — þá mætti
■ enginn annar karlmaður líta þig augum.
En úr því þú nú ert það ekki —Hann
þagnaði allt í einu og kastaði til höfði. —
„Ur því ég er það ekki, þá ertu misk-
unnarlausari, heldur en ef ég hefði verið
það!“ hrópaði hún í örvæntingu. „Ég vildi
nærri því óska, að ég væri Araba-kona!“
„Ég efast um, að þú yrðir ánægð með
það!“ svaraði hann harðneskjulega. „Líf
Arabakonu myndi tæplega vera þér að
skapi. Við kennum konum vorum hlýðni
með sviprmni!"
„Hvers vegna hefirðu skipt svo mjög
skoðun síðan í morgun, er þú sagðir mér,
að þú myndi rekki hafa látið neinn annan
en þig sjálfan klifra upp á svalir mínar á
gistihúsinu“, hvíslaði hún. „Ertu ekki sami
Arabi núna á þessu augnabliki, eins og þú
varst þá? Er ég þér svo lítils virði, að þú
sért ekki einu sinni afbrýðissamur fram-
ar?“
„Eg get fyllilega treyst vini mínum, og
— ég ætla mér ekki að skipta þér á milli
okkar!“ -svaraði hann ruddalega.
Hún hrökk við, eins og hann hefði bar-
ið hana, og faldi andlitið í höndum sér og
stundi lágt við.
Fingur hans greyptu sig harðneskju-
iega inn í axlir hennar. „Þú gerir eins og
ég óska, að þú gerir?“ Þetta átti að vera
spurning, en var sagt í skipunartón.
„Ég hefi ekki um neitt að velja“, taut-
•aði hún svo lágt, að varla heyrðist.
Hann sleppti henni og sneri sér og ætl-
aði að fara, er hún þreif í handlegginn á
honum. „Monseigneur! Áttu þá enga með-
aumkun til? Hlífðu mér við þetta hræði-
lega —!“•
„Þetta eru öfgar!“ sagði hann óþolin-
móðlega og hristi hönd hennar af sér.
„Ef þú vildir vera miskunnsamur að-
eins í þetta eina skipti —“ sagði hún í
auðmjúkum bænarróm, en hann greip
snöggt fram í fyrir henni og blótaði.
„Ef“! át hann eftir henni. „Ætlarðu að
gera hrossakaup við mig? Áttu ennþá
svona mikið ólært?“
Hún leit til hans og andvarpaði þreytu-
lega. Þetta var eitt hinna snöggu um-
skipta í skapgerð hans, sem að þessu sinni
hafði komið henni á óvart, þótt hún und-
anfarið hefði alltaf gætt þess að vera á
verði og albúin að mæta þeim. Blíðlyndi
hans frá því í morgun var horfið, og hann
var á ný orðinn sami harðstjórinn sem
fyrir tveim mánuðum síðan. Hún þekkti
hann nú nægilega vel til þess að vita, að
hann þoldi það ekki, að nokkur setti sig
upp á móti óskum hans. Hún hafði reynt,
hve það var árangurslaust að beita vilja
sínum gegn honum. Hérna í tjaldborg
hans var aðeins einn herra, og hans boð-
um varð að hlýða, hversu erfitt sem það
var.
Hann festi allt í einu alla athygli sína
við nögl, sem hafði brotnað á fingri hans,
og hann leitaði að skærum á búnings-
borðinu. Hún fylgdi honum með augun-
um og sá, að hann klippti nöglina mjög
nákvæmlega. Hún hafði svo oft furðað
sig á því — inn á milli alls þess, sem hún
skildi ekkert í — hve hann var umhyggju-
samur með sínar afar vel hirtu hendur.
Birtan af lampanum féll beint á andlit
hans. Hún gat ekki slitið hrygg augu sín
frá því. Hann heimtaði skilyrðislausa
hlýðni, og fyrir aðeins fáum klukkustund-
um hafði hún ásett sér að veita honum
hana algerlega afdráttarlaust, en nú við
fyrstu raun hafði hún brugðizt. En það,
sem hann heimtaði af henni, var líka svo
erfitt — svo átakanlega erfitt — en það