Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 39

ARAB AHÖFÐIN GINN
181
lega. „Og ég hefi látið hana þjást og líða,
eins og ég hafði svarið að hefna mín á
hverjum þeim af þessari bölvuðu þjóð,
sem félli í mínar hendur! Miskunnsami
Allah! Hvers vegna veitir þú mér svo
Jitla gleði!“
SJÖUNDI KAFLI.
Það var snemma dags liðugri viku eftir
komu Saint Huberts, að Díana kom inn i
fremra herbergið, sem hún hafði búist
við að finna tómt. Höfðinginn hafði lagt
.af stað ríðandi í aftureldingu, og hún hélt,
að vinur hans hefði farið með honum. En
er hún ýtti til hliðar dyratjöldunum á
.milli herbergjanna, sá hún þegar, að
Frakklendingurinn sat við litla skrif-
borðið og skrifaði af kappi, og lágu skrif-
aðar arkir út um allt. Það var í fyrsta
sinni, er svo vildi til, að þau hittust alein,
og hún nam því staðar og varð allt í einu
hikandi. Saint Hubert hafði heyrt skrjáfa
í dyratjöldunum og spratt upp af stóln-
um og hneigði sig djúpt og kurteislega,
eins og siður er Frakka.
„Fyrirgefið mér, madame! Ef ég er til
óþæginda, verðið þér endilega að segja
til! Ég er hræddur um, að ég hafi rótað
alveg voðalega!“ bætti hann við til afsök-
unar, hlæjandi, og leit á allar skrifuðu
arkirnar, sem lágu út um allt gólfteppið.
„Ég hélt að þér hefðuð farið með mon-
seigneur“, svaraði Díana og kom hægt
inn í herbergið, og roðnaði ofurlítið.
„Það var dálítil vinna, sem ég þurfti að
ljúka við, nokkur minnisblöð, sem ég
þurfti að afrita, áður en ég gleymdi alveg,
hvað á þeim stóð. Ég skrifa nefnilega svo
skammarlega ógreinilega! Ég baðst því
undan að ríða út í dag — síðastliðin vika
var nokkuð erfið með þessum löngu út-
reiðum dag eftir dag. Má ég sitja hér
kyrr? Get ég verið alveg viss um, að ég
sé hér ekki til óþæginda?“
Hún gaf honum merki um, að hann
skyldi endilega halda áfram starfi sínu,
og gekk síðan út undir sóltjaldið. Að
tjaldabaki var hávaði, eins og vant var.
Frammi á opna svæðinu stóð dálítill hóp-
ur Araba og horfði á einn hestsveininn,
sem var að temja ungan hest, og lögðu
ótilkvaddir orð í belg. Aðrir reikuðu fram
og aftur um svæðið, til og frá störfum
sínum og kærðu sig kollótta um tímann,
því að þeir fylgdu trúlega hinni góðu og
gildu reglu Austurlandabúa að hirða
aldrei um tímann og fresta glaðlega til
morguns öllu því, sem hægt væri að stel-
ast undan í dag. — Skammt frá henni lá
gamall Arabi á bæn. Hann var auðsjáan-
lega heittrúaðri en menn Ahmed Ben
Hassans yfirleitt, og lá nú á grúfu á jörð-
inni og gleymdi öllu í kringum sig.
Hún lét augun hvarfla út yfir eyði-
mörkina, langt út fyrir yztu pálmana,
sem umkringdu vinjarnar. Tíbráin
breiddist eins og titrandi blæja út yfir
allt landið og máði út línur hæðanna,
sem risu í fjarlægð. Ofurlítill andblær
bar til hennar sterkan úlfalda-þefinn og
ískrandi hljóð brunn-vindunnar skammt
frá. En hvað hún smámsaman var orðin
öllu þessu kunnug, hugsaði hún og varp-
aði öndinni. Og hve henni nú fannst
raunverulega, að hún hefði aldrei lifað
öðru en þessu hirðingjalífi. Öll árin þar
áður hurfu eins og í þoku. Árin þau, er
hún í sífellu var í ferðalagi með Aubrey,
virtust tilheyra óra fjarlægari fortíð. En
hve henni fannst nú, að það hefði verið
einkennileg tilvera. Sport-líf, án þess að
hafa nokkura hugmynd um, að neitt það
væri til, sem skorti í eðli hennar og skap-
gerð. Nú fyrst var henni fuil-ljóst, hvað
það var að lifa, nú fyrst var henni ljóst,
að hún hafði hjarta í brjósti, en um það
hafði hún efast áður, — hjarta, sem sendi
blóð hennar rautt og lífþrungið gegnum
allar æðar hennar og barðist sterkt og