Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 41

ARABAHÖFÐINGINN
183
Hún fann það á sér, að hann horfði á
hana og leit upp.
„Þér hafið lokið starfi yðar?“
„Já, því, sem ég get gert í svip. Nú
verður Henri að ráða fram úr því, sem
eftir er. Honum er það sönn ástríða að
ráða rúnir. Ég get ekki hugsað mér að
komast af án hans! Hann er mér öldungis
ómissandi. Hann var harðstjóri minn,
þegar við vorum drengir — það er hið
allra meinlausasta, sem ég get sagt um
það, sem hann kallaði „að skemmta mon-
sieur Vivomte!“ og síðustu 15 árin hefir
hann haldið þessu áfram af öllu hjarta!“
Greifinn hló og smellti fingrum að Kopec,
sem ýlfraði ofurlítið og ranghvolfdi í sér
augunum í áttina til hans, en lyfti ekki
einu sinni höfði minnstu vitund frá hné
Díönu.
Svo varð ofurlítil þögn, og Díana hélt
áfram að klappa hundinum á hnakkann.
Loksins sagði hún alvarlega, um leið og
hún leit á hann: „Ég hefi lesið bækur yð-
ar, monsieur — allar, sem monseigneur
hefir hérna“.
Hann hneigði sig létt og tautaði eitt-
hvað, sem hún greindi ekki.
„Skáldsaga yðar þótti mér all merki-
leg“, sagði hún, og hélt áfram að klappa
hundinum, eins og að nærvera hins stóra
dýrs væri henni styrkur. „Venjulega leið-
ist mér að lesa skáldsögur — ég hefi eng-
an áhuga fyrir efni þeirra — en þessi
saga náði tökum á mér. Hún er eitthvað
alveg óvenjulegt, eitthvað dásamlegt —
en er hún gripin út úr veruleikanum?11
Díana hafði talað rólega og með athygli,
og með þeirri ungæðislegu hreinskilni og
djörfung, sem einkenndi hana. Hún sló
ekki höfundinum gullhamra fyrir lista-
smekk hans, heldur lýsti blátt áfram
staðreyndum, eins og henni komu þær
íyrir augu.
Saint Hubert beygði sig yfir stólbakið.
„Hvað eigið þér við? Hvernig á ég að
skilja yður?“
Hún leit beint í augu honum. „Trúið
þér því raunverulega, að til sé svona mað-
ur, eins og þér hafið lýst honum, maður,
sem geti verið svo ástúðlegur, svo óeigin-
gjarn, svo tryggur eins og sögu-hetja
yðar?“
Saint Hubert sneri sér lítið eitt undan
og pikkaði sjálfblekungs-pennanum í
þerriblaðið á borðinu fyrir framan hann.
Svo yppti hann hægt öxlum, ofurlítið sár
yfir hinum greinilega efa, sem leyndist í
raddblæ hennar.
Hún starði á hann í eftirvæntingu, og
augu hennar voru full af sorg.
„Þekkið þér þessháttar mann, eða er
hann aðeins blátt áfram hugmynd yðar?“
spurði hún þrákelknislega.
Það varð stundarþögn, áður en hann
svaraði. „Ég þekki mann, sem undir viss-
um kringumstæðum og skilyrðum hefir
hæfileika til að þroskast í þessa átt“, svar-
aði hann loks lágum rómi.
Hún hló gremjulega. „Þá eruð þér
hamingjusamari heldur en ég! Ég er ekki
ýkja gömul, en síðustu fimm árin hefi ég
hitt marga karlmenn af ýmsum þjóðum,
og ég hefi aldrei kynnst neinum, sem lík-
ist minnstu vitund „le preux chevalier“ í
sögu yðar. Þeir menn, sem hafa verið
mínir nánustu, hafa aldrei skilið eða
þekkt merkingu orðsins ástúð eða blíða,
og hafa aldrei um neitt annað hugsað í
heiminum en sjálfa sig. Þér hafið því ver-
ið heppnari með kunningsskap yðar,
monsieur!“
Greifinn sótroðnaði, og hann starði fast
og án afláts á pennann sinn.
„Fagrar konur, madame", sagði hann
hægt, „vekja og örva, því miður, hjá
sumum karlmönnum, allt hið lægsta í
eðli þeirra. Engum manni er ljóst, hvaða
ósvinna hann gæti framið, og hve djúpt