Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 12

154
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
verzlunarfyrirtæki eitt í City átti, og sem
verzlaði með venjulegan varning, en aðal-
lega til afskekktra staða, eins langt að
heiman sem mögulegt var, og sem nú
fermdi skipið þetta ár, sem ég er að tala
um, með púðurfarmi til Bolivars hers-
höfðingja og sjálfboðaliða hans. Enginn
vissi um fyrirætlanir vorar, þegar við
héldum úr höfn, nema skipstjórinn, sem
enganveginn líkaði þær. Ég get ekki ná-
kvæmlega sagt, hvað margar tunnur við
höfðum um borð, eða hvað var mikið í
hverri þeirra, en eitt var víst, að við
'höfðum engan annan farm meðferðis.
Nafn briggskipsins var „The Good Intent11
(góða áformið) nokkuð skrýtið nafn, mun
þér finnast, fyrir skip, sem hlaðið var
púðri og sent til hjálpar uppreisnarmönn-
um. Eins og allt þetta var einkennilegt,
þá varð förin eftir því.
„The Good Intent“ var hið versta sjó-
skip, sem ég hefi nokkurn tíma verið á,
og ég held hið versta, sem nokkru sinni
hefir á flot komið. Það var tvö hundruð
og þrjátíu eða tvö hundruð og áttatíu
tonn. Skipshöfnin var átta manns — ekki
nærri því eins margir og þurftu að vera á
þessu skipi. Jæja, hvað sem því leið, þá
var okkur greitt kaupið samvizkusamlega
og þá vorum við ánægðir, þó að við ætt-
um það á hættu, annað hvort að sökkva
með dallinum eða þá að springa í loft upp
með farminum.
Vegna farmsins þá vorum við ónáðaðir
með nýjum reglum, sem okkur engan
veginn líkaði, sem sé, okkur var bannað
að reykja pípur okkar og kveikja á lömp-
unum, og nú, eins og venjulega, var skip-
stjórinn, sem gaf þessar fyrirskipanir,
ekki til eftirbreytni. Ekki nokkrum okkar
var leyft að fara með kertisljós, þegar við
fórum niður, en skipstjórinn gerði það
sjálfur. Hann notaði ljósið til að líta yfir
.sjókortið eins og venjulega.
Þetta ljós, sem hann var með, var
venjulegt kerti, sem stóð á gömlum flöt-
um kertastjaka, sem allur var beiglaður
og götóttur af elli. Það hefði verið ólíkt
sjómannslegra og þægilegra að nota ljós-
ker, en hann hélt fast við kertið, en þetta
kerti hefir síðan haldið fast við huga
minn. Jæja — þetta er nú einungis gam-
an.
Við lögðum nú úr höfn á briggskipinu
og sigldum sem leið liggur til Virgineyj-
anna í Vestur-Indlandseyjum, og eftir að
við höfðum séð þær, þá var stefna tekin
á Leeward-eyjarnar beint í suður og siglt
þar til vaktmaðurinn hrópaði, að land
væri fyrir stafni. Þetta var þá strönd Suð-
ur-Ameríku. Við höfðum til þessa fengið
hið bezta sjóveður og höfðum hvorki tap-
að rám né seglum sem oft vill verða, og
enginn af okkur hafði sálast af þreytu við
dæluna. Það var ekki oft, sem „Good
Intent“ hafði farið slíka sjóferð, get ég
sagt þér.
Ég var sendur upp til þess að ganga úr
skugga um, að land væri fram undan.
Þegar ég hafði látið skipstjórann vita
það, fór hann niður til að líta yfir kortið
og eins á þær fyrirskipanir, sem hann
hafði. Þegar hann kom upp á þilfar aftur
lét hann breyta dálítið stefnu austur á
við — ég hefi gleymt því, hvað áttavitinn
sýndi, en það gerir nú ekkert til — en ég
man það, að það var orðið dimmt, þegar
við náðum til strandarinnar. Við mældum
dýpið þar til við vorum komnir á fjögra
eða fimm faðma dýpi — ég man það ekki
svo nákvæmlega.
Eg hafði vakandi auga með því, hvernig
skipið rak, því að við þekktum ekki
straumana við ströndina. Við undruðumst
það mjög, hvers vegna skipstjórinn lét
ekki varpa akkerum, hann sagði bara nei
við því, það yrði að setja ljós á framsigl-
una, og svo skyldum við bíða eftir sams-
konar merki frá landi. Við biðum, en ekk-
ert ljós birtist. Það var stjörnubjart og