Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 21

SÝ SLUMANN SDÆTURNAR
163
„Hverjir fleiri?“
„Ekki fleiri“.
„Mér finnst —“ sagði Aníta, en Hilda
greip óöara fram í:
„Elsku Aníta, ég veit, hvað þér finnst,
þú ert búin að segja það hundrað sinnum
síðasta mánuðinn — að ég sé of mikið á
fartinni, daðri of mikið — gleymi að ég
er trúlofuð o. s. frv. Þið látið mig sann-
arlega ekki fá tækifæri til að gleyma því.
Þið prédikið svo statt og stöðugt um það,
að ég verð dauðleið á öllu saman. Mér
þykir vænt um Erling. Þó að ég skrifi
honum ekki hundrað blaðsíður á viku,
kyssi ekki bréfin frá honum og rang-
hvolfi í mér augunum — þá getur mér
líklega þótt vænt um hann samt. Þið
spillið allri ánægju fyrir mér með þessu
leiðinda masi. Nú ætlaði ég á Bristol í
kvöld — og nú er mér alveg sama um það
líka“. —
„Skárri er það nú hryðjan, Hilda“,
sagði Malla frænka. „Það sýnir, að þetta
hefir hitt markið, litla mín. En við skul-
um ekki segja neitt meira við þig. Gerðu
nú eins og þér sjálfri sýnist — þú verður
fljótt leið á því!“
„Jæja, þá er það auðvitað óhentugt fyr-
ir þig í annað sinn, að Elín-María hringdi
og bauð okkur til kvöldverðar. Mömmu
hennar langar svo til að heilsa þér. Ég
sagði, að við kæmum“, sagði Aníta.
„Það var agalega vitlaust af þér“, sagði
Hilda. „Ég er búin að lofa að hitta Berg
lautinant kl. 8V2. Við ætlum til kvöldverð-
ar á Bristol, skilurðu11.
„Hvar fær svona lautinant-ræfill pen-
inga til að flotta sig á Bristol?“ spurði
Malla frænka hissa.
„Það kemur þér ekki við, Malla frænka
— en ef þig langar mjög til að vita það,
get ég vel spurt hann um það. En ég er
nú þeirrar skoðunar, að hann steli þeim“.
Malla frænka stóð upp og vafði saman
prjónadóti sínu. — „Það verður þá hvor-
ug ykkar heima í kvöld?“
„Ekki ég“, sagði Hilda stutt og kæru-
leysislega.
Aníta var angurvær á svip.
„Ég sagði Elín-Maríu, að við kæmum,
Hilda. Það er svo agalega skrítið, að við
erum búnar að vera hér heilan mánuð,
og þú hefir ennþá ekki komið til tengda-
móður þinnar. Elín-María segir, að hún
taki sér svo nærri af því, að þú kemur
ekki“.
„Þú getur farið“.
„Ég er ekki þú. Þú hlýtur að skilja, að
það ert þú, sem hana langar mest til að
sjá“.
„Já, í kvöld get ég það ekki — heilsaðu
frá mér. — Annars, hittirðu Elín-Maríu
oft?“
„Já, auðvitað hitti ég hana daglega —
við erum á sama námsskeiði. Og svo
göngum við nær daglega dálítinn spöl
eftir á. Þig sjáum við varla nokkurntíma.
Mér geðjast bezt að Elín-Maríu af öllum
á námsskeiðinu“.
„Það er sjálfri þér að kenna, að við
göngum ekki út saman. Allir vilja gjarn-
an hafa þig með. Holm sagði í dag, að þú
værir ennþá sætari en ég —.“
„Hugsa sér, hvað það var gaman“, sagði
Aníta kaldhæðnislega — „en má ég helzt
vera frí. — Hvað spjallið þið annars
um?“
„Ja — satt að segja held ég, að við töl-
um mest um mig“.
„Og ef þið gerið það ekki, leiðist þér
sennilega —“.
„Ég læt mér nú sjaldan leiðast, það
veiztu. — Það er líka einstöku önnur
málefni sem ég hefi áhuga fyrir —“.
„Svo sem til dæmis?“
„Ja, ég má annars, því miður ekki, vera
að því að segja þér það núna, Aníta — ég
þarf að búa mig. En ég skal reyna það,