Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 18

160
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sem gerir þetta ljós — mamma er að
prjóna, með tíu svolítil ljós á hverjum
fingri og kveikiþráður hangir í flækju
allt í kringum andlitið á henni, í staðinn
fyrir gráa hárið hennar. Hún situr þarna
í gamla hægindastólnum og hin langa
beinabera hendi hafnsögumannsins lafir
yfir stólbakið og það drýpur af henni
púðrið. Nei, ekkert púður, enginn stóll,
engin móðir, ekkert nema smettið á hafn-
sögumanninum, eldrautt, eins og sól í
eldmóðunni, hann teygðist þarna fram og
aftur — hringsnerist með geysihraða,
varð allt af minni og minni þarna í móð-
unni, þangað til hann var orðinn að ofur-
litlum púnkti, sem allt í einu þeyttist
beint í höfuðið á mér — og þá, allt ein-
tómt misstur og eldur — ég heyrði ekki,
sá ekki, hugsaði ekki, fann ekki til — allt
var farið, skipið, hafið og ég sjálfur.
Eftir þetta, sem ég hefi nú þegar sagt
ykkur, þá vissi ég ekkert og man ekkert,
þangað til ég vaknaði í þægilegu rúmi.
Við hliðina á því sátu tveir menn, en við
fótagaflinn stóð sá þriðji og athugaði mig
gaumgæfilega. Þetta var um klukkan sjö
um morguninn.
Þessi svefn minn (mér virtist það að
minnsta kosti vera svefn) hafði verið í
meira en átta mánuði. Ég var meðal
minna eigin landa á eyjunni Trinidad, og
mennirnir, sem sátu við rúmið mitt,
voru gæzlumenn mínir, en sá þriðji, sem
stóð við fótagaflinn, var læknirinn.
Það, sem ég sagði og gerði í þessa átta
mánuði, hefi ég aldrei fengið að vita og
mun aldrei fá að vita. Ég vaknaði af
þessu eins og svefni, það er allt og sumt,
er ég veit.
Það liðu tveir mánuðir eða meira, áður
en læknirinn þorði að svara þeim spurn-
ingum, sem ég lagði fyrir hann.
Briggskipið hafði einmitt, eins og ég
gerði ráð fyrir, kastað akkerum á nægi-
lega afskekktum stað, til þess að árásar-
mennimir gætu framið ódæði sitt óáreitt-
ir undir blæju næturinnar. Lífi mínu
hafði ekki verið bjargað af landi, heldur
af hafi. Amerískt skip hafði séð skipið
þegar sólin kom upp, og þar sem þeir
lágu þarna vegna byrleysis, þá ákvað
skipstjórinn að grenslast nánar eftir því,
hvers vegna skipið lægi þarna einmitt,
þar sem skip voru alls ekki vön að liggja.
Hann mannaði því bát og sendi yfir í
skipið. Það, sem stýrimaðurinn og félagax
hans sáu, er þeir komu út í skipið og
fundu það autt og yfirgefið, var glampi
af kertaljósi upp úr lestinni. Loginn átti
eftir um það bil þráðarbreiddina til að ná
til kveikiþráðarins, þegar hann kom ofan
í lestina og ef hann hefði ekki haft hugs-
un og kjark til að skera sundur þráðinn
með hnífnum sínum, áður en hann tók
kertið, þá hefði hann og félagar hans ef
til vill sprungið í loft upp með skipinu
ásamt með mér. Einmitt þegar hann var
að slökkva á kertinu, þá náði eldurinn í
þráðarbútinn, sem fuðraði upp og ham-
ingjan má vita, hvað átt hefði sér stað, ef
hann hefði ekki verið skorinn í sundur.
Hvað varð um spönsku bátana og hafn-
sögumanninn hefi ég ekki hugmynd um.
Ameríkumennirnir tóku mig og sömuleið-
is fóru þeir með briggskipið til Trinidad
og fengu góð laun fyrir.
Ég var fluttur þar í land í sama ástandi
og þeir fundu mig um borð — það er að
segja — algerlega ruglaður. En til allrar
hamingju er nú orðið langt síðan, og nú
• er ég fullkomlega með réttu ráði, eins og
þið getið séð. Ég er aðeins dálítið hrærð-
ur þegar ég segi frá þessu — dálítið
hrærður, vinir mínir, það er allt og sumt,
(Þýtt úr ensku).
Þ. S. Sig.