Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 14

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Ég vaknaði við gauragang fram á
stafni og kefli í munninum á mér. Það
var maður ofan á brjóstinu á mér, maður
á fótunum á mér og ég var bundinn á
höndum og fótum á hálfri mínútu.
Briggskipið var í höndum Spánverja.
Þeir voru þjótandi um allt skipið. Ég
heyrði skvamp í sjónum, sex voru þau
eitt eftir annað. Ég sá skipstjórann rekinn
í gegn þegar hann korh hlaupandi upp á
bátaþilfarið og ég heyrði sjöunda
skvampið.
Allir á skipinu höfðu verið myrtir og
kastað fyrir borð — nema ég. Hvers
vegna ég var skilinn eftir, vissi ég ekki
fyrr en ég sá hafnsögumanninn lúta yfir
mig og lýsa framan í mig til að fullvissa
sig um, hver ég væri. Hann glotti djöful-
lega og kinkaði kolli til mín eins og til að
segja: — Já það varst þú, sem hratzt mér
um koll og barðir mig í andlitið, og nú 1
staðinn ætla ég að fara með þig eins og
köttur fer með mús.
Ég gat hvorki hreyft mig eða talað, en
ég sá Spánverjana opna lestaropin og búa
sig undir það að skipa upp farminum.
Stundarfjórðungi síðar heyrði ég til
skips eða skútu, sem lagt var að hlið
briggskipsins og Spánverjarnir tóku að
skipa farminum yfir í það. Þeir kepptust
allir við nema hafnsögumaðurinn, sem af
og til var að koma til mín með ljóskerið
í hendinni og líta á mig, og til að glotta
framan í mig og kinka kolli, alltaf á
þennan sama djöfullega hátt. Ég er nógu
gamall núna, til þess að skammast mín
ekki fyrir að kannast við, að þessi mann-
hundur skelfdi mig.
Óttinn, böndin og keflið, og það, að ég
hvorki gat hreyft hönd eða fót, hafði
nærri því gert út af við mig, þegar Spán-
verjarnir hættu vinnu sinni. Það var
komið að dögun. Þeir hÖfðu tekið talsvert
af farmi okkar, en mikið var þó eftir og
þeir voru nógu skynsamir að hypja sig á
brott með það, sem þeir höfðu náð í, áður
en bjart var orðið.
Það er víst ekki þörf á því, að segja
það, að ég gerði ráð fyrir hinu versta,
sem mér gat dottið í hug, meðan á þessu
stóð.
Það var augljóst, að hafnsögumaðurinn
var njósnari óvinanna, og sem hafði kom-
ist fyrir fyrirætlanir vorar, án þess að
upp um hann kæmist. Hann eða félaga
hans mun hafa grunað, hver farmur okk-
ar væri og við höfðum varpað akkerum á
öruggum stað fyrir þá, til að koma okkur
á óvart.
Við höfðum goldið þess, hvað við vor-
um fámennir og þar af leiðandi ófull-
nægjandi vörður á skipinu hjá okkur.
Þetta var nú allt augljóst, en hvað ætlaði
hann að gera við mig?
Sem ég er lifandi maður, þá fer enn þá
hryllingur um mig, þegar ég segi frá því,
sem hann gerði við mig.
Þegar þeir höfðu allir farið af brigg-
skipinu, nema hafnsögumaðurinn og tveir
spænskir sjómenn, þá tóku þessir mig
upp og færðu mig fram á skipið og niður
í lest, og bundu mig þar fastan á gólfið,
svo að ég aðeins gat velt mér á hliðarnar,
en alls ekki fært mig úr stað. Þar skildu
þeir mig eftir. Báðir sjómennirnir voru
svínfullir, en hafnsögumannsdjöfullinn
var algáður — taktu eftir því, — eins
gáður, eins og ég er núna.
Ég lá á þilfarinu dálitla stund, í þreif-
andi myrkri; hjartað barðist svo í brjóst-
inu á mér, eins og það ætlaði að fara það-
an veg allrar veraldar.
Ég hafði legið þarna í fimm mínútur
eða svo, þegar hafnsögumaðurinn kom
aftur. Hann hafði bölvaðan kertastjakann
skipstjórans í annarri hendinni og í hinni
hélt hann á bor og löngum, grönnum
baðmullarþræði vel vættum í olíu. Hann
setti kertastjakann, með nýju kerti í,
sem hann hafði kveikt á, niður hér um bil