Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 26

168
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þessir tveir, sem voru að bíða, hvor fram
hjá öðrum — gengu svo á að gizka
fimmtán skref sinn í hvora áttina, sneru
svo við stór-furðulega samtaka og mætt-
ust þar af leiðandi á ný rétt fyrir utan
dyrnar. Þannig gengu þeir — lengi.
Loksins — rétt í því, er þeir mættust,
var hurðin opnuð. Þeir sneru sér báðir
samtímis — og brostu hvor til annars. —
I dyrunum stóðu þær Hilda og Aníta. En
hamingjan mátti vita — þessir tveir vissu
það ekki — hvor var hvor.
Dökkbláar kvöldkápur með dökkum
skinn-faldi — bláar leikhúshettur — ljós-
ir hrokkinkollar — blá hláturmild augu
— og spékoppar.
„Svo tek ég minn, og taktu þinn — og
afgangs verður enginn“, —*)
— röddin — ja, var það Hilda eða An-
íta.
Lautinant Berg sneri sér allt í einu að
honum, sem var eitthvað í banka:
„Premier-lautinant Berg“.
„Weymann“..
„Ég ímynda mér, að við séum að bíða
eftir hvor sinni af þessum ungu dömum.
En getið þér sagt mér, eftir hvorri þér
bíðið? því þá er ég að bíða eftir hinni“.
Weymann hló, bjartan kitlandi hlátur.
„Ómögulega. Ég er líka að bíða eftir
hinni. Gerið þér svo vel. Þér fyrst, herra
lautinant“.
Hilda og Aníta urðu svo að skera úr
málinu.
Nú kom það í ljós, að Aníta ög Wey-
mann höfðu einnig verið að hugsa um
leikhús og Bristol, og svo urðu þau ásátt
um að verða samferða. Niðurstaðan varð
samt sú, að þau slepptu leikhúsinu — því
að Hilda sagði, að sig kitlaði í fæturna af
dans-löngun.
— Meðan Hilda og Aníta voru niðri í
fatageymslunni til þess að fara úr yfir-
*) Úr norskum barna-söngleik Þýð.
höfnum sínum — pöntuðu herrarnir borð'
og stóðu nú í forsalnum og biðu þeirra.
„Ég vil bara innilega vona, að þær séu
nú ekki í nákvæmlega eins kjólum“,
sagði Weymann allt í einu.
„Nei, til allrar hamingju eru þær það'
ekki“, sagði lautinant Berg, er ungu stúlk-
urnar komu upp rétt í þessu — þær voru
báðar í bláum kjólum, en mismunandi á
lit.
„Takið þér nú eftir því, að minn kjóll
er ljósari“, sagði Hilda við lautinant Berg.
„Og minn er dekkri“, sagði Aníta hlæj-
andi við Weymann.
Dansa — dansa — dansa!
Hver getur setið kyrr og verið að borða,.
þegar músíkin fyllir salinn og er svo raf-
mögnuð, að það er allsendis ómögulegt
að halda höndum og fótum í skefjum!
Maturinn varð kaldur — kaffið líka-
Vindlingarnir lágu hálfreyktir.
„O — o —“ tautaði Aníta í hrifni sinni,.
er hún sveif yfir dýrðlega flögu-gólfið
með Weymann í dásamlegum vals. Og
Weymann dansaði ágætlega. „Og ég sem.
aldrei áður hef kært mig um að dansa.
Hilda hefir dansað — já, hún hefir sann-
arlega dansað. Og ég hefi hæðst að henni,
af því hún var svo tryllt í að dansa. — Ég.
skal aldrei gera það framar“.
Það var í dálitlu hléi. Þau sátu öll
fjögur heit og rjóð og glöð og spjölluðu
og hlógu. Því þetta var dásamlegt kvöld!
— Var ekki músíkin inndæl — og var það
ekki dýrðlegt að vera ungur!
— „Jæja, systir góð“, sagði Hilda hlæj-
andi og lyfti glasi sínu gegn Anítu —
„mér virðist, að þú hafir verið að dansa!“
„Heyrðu“, hvíslaði Aníta allt í einu.
„það situr herra dálítið til vinstri og horf-
ir svo á þig“.
„Á mig?“ Hilda leit snöggt við og
mætti djúpum gráum augum. „En að þú
skulir segja þetta svona. Þú áttir að segja