Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 35

ARABAHOFÐINGINN
177
er öðru hvoru kom henni til að andvarpa
þungan. Hún öfundaði hann af þeim
ljóma, er blikaði í augum höfðingjans, og
hún öfundaði hann af hljómblæ hinnar
þýðu, djúpu raddar, sem hún elskaði. Síð-
an leit hún á höfðingjann. Hann hallaði
sér aftur á bak í stólnum með hendur
Spenntar um hnakkann og vindling í
munninum. Framkoma hans og viðmót
við Norðurálfumanninn var eins og vinar
við vin á sama stigi, hinn yfirlætislegi
skipunarrómur, sem hann beitti við sína
menn, var horfinn, og hrein og látlaus
andmæli frá Saint Hubert vöktu hjá hon-
um aðeins glaðan hlátur og samsinni með
talandi handaburði, sem gaf það greini-
lega í skyn, að hann léti það allt gott
heita.
Er þeir sátu þarna samhliða, kom greini-
lega í ljós, hve ólíkir þeir voru í mörgu
og miklu. Frakklendingurinn var magur,
grannvaxinn og fölur í andliti, svo að
hann leit nærri því veiklulega út. En við
hlið hans sat höfðinginn sterklegur og
þrekmikill og minnti helzt um stolt og
glæsilegt dýr, og hin rólegu tilsvör hans
skáru greinilega af við hið öra og órólega
látbragð greifans. Díana stalst til að gefa
þeim nákvæmar gætur gegnum löngu
augnahárin. Raddir þeirra stigu og hnigu
á víxl — þeir virtust hafa svo margt að
segja hvor öðrum og töluðu jöfnum hönd-
um frönsku og arabisku, svo að hún skildi
ekki mikið af því, er þeir sögðu, og þótti
henni eiginlega aðeins vænt um það, þvi
að hún kærði sig ekkert um að vita, um
hvað þeir væru að tala. Svo virtist, sem
þeir hefðu alveg gleymt nærveru hennar
út af öllu því, er þeir þurftu að segja
hvor öðrum, enda höfðu þeir eigi sézt í
full tvö ár. Og hún var einnig mjög þakk-
lát fyrir að fá að vera út af fyrir sig, sæl
og glöð yfir því sjaldgæfa tækifæri til að
fá að sitja í friði og virða fyrir sér andlit
manns þess, sem hún unni svo heitt, en
það þorði hún svo sjaldan að gera, er þau
voru ein saman, af ótta við það, að þá
myndi hann lesa leyndarmál hennar í aug-
um hennar. En nú gaf enginn gætur að
henni, og augu hennar hvíldu í sífellu á
honum í ástríðuþrunginni þrá, og hugur
hennar var svo fjarri, að hún veitti því
enga eftirtekt, að Gaston kom inn, fyrr
en hann stóð þar allt í einu, eins og hon-
um hefði skotið upp úr jörðinni við hlið-
ina á húsbónda sínum og sagði eitthvað í
hljóði, og stóð höfðinginn þegar upp.
„Það eru einhver vandræði með einn
hestanna. Viltu koma með út? Þú hefðir
kannske gaman af því?“
Þeir gengu út saman og skildu hana
eina eftir, og hún smaug þá inn í innra
herbergið. Að hálfri stundu liðinni komu
þeir inn aftur og stóðu þá ofurlitla stund
og spjölluðu saman, unz greifinn fór að
geispa og tók upp úrið sitt hlæjandi og
sýndi vini sínum, hvað það væri framorð-
ið. Höfðinginn fylgdi honum yfir í svefn-
tjald hans og settist á ferðabedda hans.
Saint Hubert gaf þjóni sínum vísbend-
ingu um, að hann mætti fara og tók svo
að afklæða sig þegjandi. Það var eins og
mælska hans hefði skyndilega þverrað,
og hláturinn visnað á vörum hans. Hann
hleypti brúnum og flýtti sér að rífa sig
úr fötunum.
Höfðinginn sat þegjandi stundarkorn
og gaf honum auga. Svo tók hann vindl-
inginn út úr sér og brosti ofurlítið. „Eh
bien, Raoul, segðu það nú!“ mælti hann
rólega.
Saint Hubert snar-snerist á hæl í einu
vetfangi. „Þú hefðir átt að hlífa henni við
því!“ kallaði hann upp.
„Við hverju?“
„Hamingjan góða, maður! Við að hitta
mig!“
Höfðinginn sló öskuna kæruleysis-
lega af vindlingi sínum með fingrinum,
eins og þetta kæmi honum ekkert við.
23