Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 16

158
JMÝJAR KVÖLDVÖKUR
irnar. Það stóð of hátt og of langt frá
mér til þess að ég gæti það.
Ég reyndi og reyndi og reyndi aftur, en
gafst síðan upp á nýjan leik og lá nú al-
veg' kyrr, starandi í sífellu á kertið og
kertið á mig. Áraglamrið var nú orðið
mjög dauft. í morgunkyrrðinni gat ég að-
eins heyrt þau verða daufari og daufari.
Ég var farinn að verða einkennilegur
innanbrjósts, án þess þó að ég fyndi, að
kjarki mínum hrakaði mikið úr því, sem
komið var. Skarið á kertinu varð allt af
hærra og hærra og lengd kertisins á millí
logans og kveikiþráðsins, sem var lengd
lífs míns, varð allt af styttri og styttri.
Ég reiknaði það út, að ég myndi eiga
hálfan annan klukkutíma eftir ólifað.
Hálfan annan klukkutíma! Voru nokk-
ur líkindi til þess, að bátur gæti komið
frá ströndinni á þeim tíma? Hvort sem
þetta land, sem skipið lá við, var í hönd-
um vina eða óvina, þá hlutu þeir fyrr eða
síðan að senda út í skipið, af því það var
ókunnugt þar um slóðir.
En spurningin fyrir mig var, hversu
fljótt myndu þeir gera þetta?
Ég sá það gegnum rifuna, að sólin var
ekki komin upp enn þá. Ekkert þorp var
á ströndinni, það vissi ég vel, því að ekk-
ert ljós höfðum við séð þar, þegar við
vörpuðum akkerum.
Ég gat ekki fundið, að það væri nokkur
vindur, sem gæti borið eitthvað skip til
mín. Ef um sex klukkutíma hefði verið
að ræða, þá gátu verið líkindi til þess. En
einn og hálfur klukkutími, sem nú var
kominn ofan í einn og „kvarter“ meðan
ég var að velta þessu fyrir mér — eða
með öðrum orðum, svona snemma morg-
uns við óbyggða strönd og dauðakyrrð
allt í kring — það var engin von.
Eg gerði hina síðustu örvæntingartil-
raun til að losa mig en skar mig aðeins
dýpra en áður.
Eg gafst upp ennþá einu sinni og lá nú
kyrr og reyndi að heyra áraglamið ennþá..
Eg heyrði ekkert, nema af og til skvamp í
fiski og brakið í hinum gömlu og feysknu.
rám briggskipsins, þar sem það vaggaði
sér á undiröldunni. Klukkutími og fjórð-
ungur stundar. Skarið óx hræðilega á
hverjum stundarfjórðungi. Stórt og gló-
andi, var það farið að hallast til hliðar.
Það hlaut að falla af bráðum.
Mundi það falla af rauðglóandi og
mundi ruggið á skipinu valda því, að það
félli á þráðinn? Ef svo yrði þá átti ég að-
eins tíu mínútur eftir ólifað í staðinn fyr-
ir klukkutíma.
Þessi uppgötvun leiddi mig um stundar-
sakir til annara hugsana. Eg fór að velta
því fyrir mér, hversu það nú væri, að vera
sprengdur í loft upp. Kvalafullt! jæja,
það myndi víst vera of skyndilegt til þess.
Ef til vill dálítill brestur innan í mér eða
að utan, eða þá hvorttveggja — og svo
ekki meir. Ef til vill ekki einu sinni
brestur, — hann, dauðinn og sundrunin á
lifandi líkama mínum í margar miljónir
eldneista, gæti gerzt á einu og sama
augnabliki. Ég gat ekki gert mér það
ljóst, hvernig þetta myndi eiga sér stað.
Þessi augnablikskyrrð í huga mér hvarf
nú brátt, og ég leit í kringum mig. Þegar
ég fullkomlega hafði áttað mig, sá ég að
skarið var orðið hræðilega stórt, reykinn
lagði upp af því og það var farið að hall-
ast ískyggilega.
Örvæntingin og óttinn tók mig aftur
heljartökum af því að sjá þetta.
Ég reyndi að biðja — í hjarta mínu —•
eins og þú skilur, því að keflið hindraði
mig í því að bæra varirnar. Ég reyndi, en
það var eins og kertið brenndi upp bæn-
ina í mér.
Ég barðist við, að slíta augunum af
þessum hægfara morðloga, og reyndi að
horfa á dagsbirtuna, sem farin var að
gægjast niður um rifuna á lestaropinu.
Ég reyndi einu sinni, reyndi tvisvar og