Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 19

Margit Ravn
Sýslumannsdæturnar.
Ósló 15. sept.
„Jæja, þá erum við nú hingað komnar
— guði sé lof“, segir Malla frænka. Ég
skil nú ekki almennilega, hversvegna hún
segir guði sé lof — en ef til vill var það
nú ekki svo auðvelt að sleppa taumunum
á sýslumannssetrinu, samt sem áður. Ég
verð annars að segja, að Álfhildur — það
getur þó enginn ætlast til, að ég segi
„mamma“ í dagbókinni minni — var stór-
kostlega sæt og nærgætin. Og pabbi var
svo hamingjusamur, En hvað ég er glöð
yfir því, að við Hilda skyldum sækja þau
út á Víkureyri.
Þegar Hilda minnist á ferðina þá, talar
hún allt í leiðinlegum kaldhæðnis-tón og
segir: -— „Jú, ég held nú það — Alveg
ljómandi. Aníta og ég hvítklæddar. Hún
við stjórn — ég með fenderinn. Flagg —
birkihríslur — jú, ég held nú það — al-
veg ljómandi!“ o. s. frv.
En nú tala a. m. k. allir um það, hve
„yndislegt samkomulagið sé milli sýslu-
mannsfrúarinnar og tvíburanna“. Jæja —
nú er hún þar, og við hér. — Því verður
ekki neitað. Við höfum það svo vistlegt
— þrjú herbergi og eldhús. Það heyrist
heldur en ekki flott — en það er.það í
rauninni ekki. Leigðum með húsgögnum
og öllu hjá Ólafi frænda, sem fór til
Þýzkalands og verður heilt ár í burtu og
tók með sér — eins og Hilda segir —
konu og barn. Hilda gengur í Hljómlista-
skólann og spilar fiðlu. Ég átti að byrja á
söngtímum, en úff — ég er svo slæpings-
leg. Og svo langar mig líka til svo margs
annars. Eitthvað nytsamt. Mig langar svo
til að læra hraðritun og fá mér vinnu.
Innvinna mér eitthvað sjálf. Það giftast
ekki allir — ég vil annars heldur ekki
gifta mig.
O, þó ég verði hundrað ára, þá gleymi
ég aldrei kvöldinu, þegar Hilda kom þjót-
andi upp og sagði: — „Heyrðu, ég er trú-
lofuð!“ Mér fannst allur heimurinn
hrynja niður yfir mig. Ofan á brjóstið á
mér. Mér fannst ég ætla að kafna, Ég
finn ennþá til þess, þegar ég hugsa um
það. En svo hleypti ég í mig kjarki og
sagði allt það fallega, sem ég bjóst við,
að hún ætlaðist til að ég segði. En það
hefði ég getað sparað mér. Hún hlustaði
ekkert á mig. — „O, ég er svo syfjuð“,
sagði hún — „en hvað það skal verða inn-
dælt að sofna. — „Hvað ertu að segja?
Lukkuleg? — Jú, auðvitað verð ég lukku-
leg — hversvegna ætti ég ekki það? Uff,
mér finnst það vera vindlingabragð að
mér — eða lykt öllu heldur. Hvað það er
andstyggilegt“. Og hún burstaði tennurn-
ar og skolaði munninn og prédikaði:
„Púsj — þakka þér fyrir allt það fallega,
sem þú sagðir — það var eflaust stórfínt
—• það var bara svo erfitt að heyra það.
— Þú átt ekki að tala með andlitið niðri
í koddanum. Það er ekki fínt“. —— Og
svo smeygði hún sér upp í rúmið og
teygði vel úr sér. — „En hvað ég er
þreytt —“ og að einni mínútu liðinni var
hún steinsofnuð. — Sofnuö. — Að hún
skyldi geta það. t— Ja, ég svaf ekki. Það
er allt og sumt, sem ég þarf að segja um
þá nótt. Og þá man ég allt saman. Hvers-
vegna gat honum ekki allt eins þótt vænt
um mig. Við sem erum svo líkar — til
að sjá! Annars — já annars erum við svo
ólíkar. — Hún hékk um hálsinn á hon-
um, þegar hún var að kveðja — og sagði:
21