Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 17

KERTIÐ
159
gafst síðan upp. Því næst reyndi ég aðeins
að loka augunum — einu sinni og í annað
sinn tókst mér það: „Guð blessi mömmu
og Lissie systur mína; Guð veri með þeim
báðum og fyrirgefi mér“. Þetta var allt,
sem ég hafði tíma til að segja með sjálf-
um mér, áður en augu mín lukust upp á
ný. Kertið kastaði birtu í augun á mér
og brenndi sig inn í mig og eyddi öllum
mínum hugsunum á svipstundu.
Ég heyrði ekki til fiskanna lengur, ég
heyrði ekki brakið í ránum, ég gat ekki
hugsað, ég gat ekki fundið svita dauða-
angistarinnar á andliti mér. — Ég gat að-
eins starað á glóðheitt skarið, það riðaði
til, beygðist yfir á aðra hliðina — nú á
hina — og féll svo niður á skálina á
kertastjakanum, glóðheitt fyrst í stað, en
brátt varð það svart og hættulaust, meira
að segja áður en það var fallið ofan í
skálina.
Nú greip mig óstjórnlegur hlátur.
Já, ég hló af því, að skarið skyldi hafa
fallið svona. Ef keflið hefði ekki verið,
hefði ég öskrað af hlátri. Eins og ástatt
var fyrir mér, hló ég með sjálfum mér —
hristist þangað til blóðið var farið að
stíga til höfuðsins á mér og ég var nærri
því kafnaður af andþrengslum. Ég var
samt nægilega mikið með sjálfum mér til
þess að finna það, að þessi hræðilegi hlát-
ur minn á þessu augnabliki var merki
þess, að ég væri kominn að því, að tapa
valdi á viti mínu. Mér tókst að stilla mig
dálitla stund, áður en hugur minn reif sig
lausan eins og hræddur hestur og hljóp
með mig veg allrar veraldar.
Eitt þægilegt augnatillit til dagsskím-
unnar, var það fyrsta, sem ég reyndi enn
þá einu sinni. Baráttan við það, að taka
augun af kertinu, er sú hin harðasta, sem
æg hefi nokkurntíma átt í, og ég tapaði.
Kertaloginn hafði eins traust tök á mér,
'Cins og böndin höfðu á fótum mér.
Ég gat ekki litið af honum, ekki einu
sinni lokað augunum, hversu sem ég
reyndi. Nú var skarið að vaxa aftur.
Bilið milli logans og þráðarins hafði nú
stytst um heilan þumlung eða meira.
Hversu lengi mundi þessi þumlungur af
tólgarkertinu halda lífinu í mér? Fjörutíu
og fimm? Hálf tíma? Tuttugu mínútur?
Já," einn þumlungur af tólgarkertinu
mundi brenna lengur en tuttugu mínútur.
Einn þumlungur af tólg, að hugsa sér það,
að líkama manns og sál sé haldið saman
með einum þumlungi af tólg. Undarlegt.
— Hinn voldugasti konungur, sem situr á
veldisstóli getur ekki haldið líkama
manns og sál saman ef svo ber undir —
en hér getur þetta kertisskar gert það,
sem konungur getur ekki. Ég hefi nokkuð
að segja mömmu, þegar ég kem heim,
sem mun vekja meiri undrun hennar en
nokkuð það, sem komið hefir fyrir mig á
sjóferðum mínum.
Ég hló með sjálfum mér að þessari
hugsun, þangað til að kertið hljóp inn í
augu mér og sleikti upp þessa hugsun
með glóandi logatungunni, brenndi hana
upp fyrir mér og gerði mig eins og tóman
og kaldan og rólegan að nýju.
Mamma og Lizzie. Ég veit ekki hvenær
þær komu aftur, en þær komu samt, ekki
í huga minn, eins og mér virtist áður,
heldur í eigin mynd, rétt fyrir framan
mig, þarna í lestinni.
Já, það var áreiðanlegt, þarna var
Lizzie, eins glaðleg og venjulega — hún
hlær að mér. Hví er hún að hlæja? Jæja
þá, því þá ekki það? Hver getur álasað
Lizzie fyrir það að halda, að ég lagi
þarna á bakinu, út úr drukkinn í kjallar-
anum, með bjórtunnurnar allt í kringum
mig. Bíðið við — nú hrópar hún — þarna
þyrlast hún til og frá í einu gneistaflugi,
hún baðar höndunum og æpir á hjálp ■—
daufari og daufari — nú er hún horfin —
brunnin upp í þessari eldmóðu — móða —
eldur — nei hvorugt. Það er mamma,