Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 38

180
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
um mínum, það veiztu vel. Og auk þess,
hvers vegna ætti ég að gera það? Ég
sagði þér áðan, að hún væri ánægð“.
Saint Hubert leit beint í augu honum.
„Ánægð! Kúskuð og kúguð á betur við,
Ahmed!“
„Nei, nú ertu að slá mér gullhamra,
Raoul!“ sagði höfðinginn og hló lágt. „En
við skulum ekki vera að tala meira um
þetta! Það er hálfgert óhappa-mál, og
mér þykir fyrir, að þú virðist taka þér
það nærri“, bætti hann við í léttum tón.
Svo breytti hann alveg um skap og lagði
báðar hendur á axlir Frakklendingsins.
„En þetta getur ekki spillt neitt vináttu
okkar, mon ami! Hún er of dýrmæt til
þess að rakna sökum lítilsháttar skoðana-
munar. Þú ert franskur aðalsmaður, og
ég--------“ Iiann hló stutt og biturt. „Ég
er ósiðaður Arabi. Við getur því alls ekki
séð hlutina frá sama sjónarmiði!“
„Þú gætir það, en þú vilt það ekki,
Ahmed! Þetta er þér ekki samboðið!“
Hann þagnaði og leit svo aftur upp, brosti
ofurlítið út í annað munnvikið og yppti
öxlum vandræðalega. „En samt getur
ekkert nokkurntíma aðskilið okkur,
Ahmed! Ég verð ef til vill öðru hvoru á
annari skoðun en þú, og get ekki sam-
þykkt gerðir þínar, en ég get aldrei út-
máð endurminninguna um síðastliðin
tuttugu ár!“
Fáum mínútum síðar fór höfðinginn út
úr tjaldi hans, út í dimma nóttina. Hann
gekk hægt þessi fáu skref milli tjaldanna,
nam staðar sem snöggvast og sagði fáein
orð við varðmanninn og stóð svo kyrr
fyrir utan tjalddyr sínar og horfði upp í
heiðríkan stjörnugeiminn. Persneski
hundurinn, sem ætíð svaf í tjalddyrum
húsbónda síns, reis á fætur úr hnipri og
stakk röku trýninu inn í hendi hans.
Höfðinginn klappaði honum, hálfgert
ntan við sig, án þess að taka þó nokkuð
eftir því. Það var komin yfir hann ein-
hver einkennileg óeirð og óróleiki, sem
hann aldrei fyrr hafði fundið til á ævi
sinni. Hann hafði að vísu orðið þessa var
upp á síðkastið, og það hafði aukist með
degi hverjum, og nú með komu Saint
Huberts hafði það versnað um allan
helming. Hann skildi ekkert í sjálfum
sér, og hafði enda aldrei haft þann sið að
rannsaka sinn innra mann né gagnrýna
sjálfan sig og gerðir sínar. Alla ævi
hafði hann tekið það, sem hann kærði sig
um. Honum hafði ekki verið neitað um
neitt af því, sem hann hafði varpað aug-
um á. Hann hafði alltaf verið ríkur og
getað uppfyllt allar sínar óskir. Hann
hafði einnig verið ákaflyndur og stór-
lyndur allt frá barnæsku; en þetta ein-
kennilega geðstirða og eirðarlausa hugar-
ástand sitt gat hann ekki skilið. Hann
starði hvössum augum suður á við út í
myrkrið. Var það nálægð erfða-óvinar
hans, sem nú hafði hætt sér nær honum
en nokkru sinni áður — var það hann,
sem olli þessari óró og eirðarleysi? Hann
hló fyrirlitlega. Ekkert myndi gleðja
hann meira, en einmitt að fá tækifæri til
að lenda í verulegum árekstri við þann
mann, sem honum frá blautu barnsbeini
hafði verið innrætt og kennt að hata!
Nei, það var ekki Ibrahim Omair, sem
olli eirðarleysi hans! — Hann ýtti hund-
inum blíðlega frá sér og gekk inn í tjald-
ið. Blöð og tímarit lágu á víð og dreif út
um allan dívaninn, þar sem Díana hafði
setið. Og ennþá sást móta fyrir þar, sem
hún hafði legið á hinum mjúku koddum,
og ofurlítill knipplings-vasaklútur stóð
fram undan einum þeirra. Hann tók upp
klútinn og virti hann fyrir sér með for-
vitni, og hin djúpa hrukka milli hnykl-
aðra augnabrúna hans varpaði skugga á
enni hans. Hann leit leiftrandi augum á
dyratjöldin milli herbergjanna. Orð Saint
Huberts hljómuðu enn í eyrum hans.
„Brezk!“ tautaði hann og blótaði ógur-