Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 36

178
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Sendimaður þinn kom seint. Ekki fyrr
en skömmu fyrir hádegi. Og þá var of
seint að gera nokkrar sérstakar ráðstaf-
anir“.
Saint Hubert gekk nokkrum sinnum
hratt fram og aftur um tjaldið og nam
svo staðar fyrir framan höfðingjann með
hendurnar djúpt niðri í vösunum. Hann
yppti öxlum og teygði fram höfuðið.
„Þetta hérna er andstyggilegt! Þú
gengur of langt í þessu, Ahmed!“
„Geturðu búist við öðru af villimanni?“
svaraði höfðinginn kaldranalega og hló
við. „Þegar Arabi sér konu, sem hann
girnist, þá tekur hann hana. Ég fylgi sið-
um þjóðar minnar“.
Saint Hubert smellti óþolinmóðlega
með tungunni.
„Þjóðar þinnar! — hvaða þjóðar?“
spurði hann lágt.
Höfðinginn spratt upp í einu vetfangi.
Augu hans skutu neistum, og hönd hans
féll þungt niður á öxl Saint Huberts.
„Ég vil ekki heyra einu orði meira,
Raoul! Ekki einu sinni frá þér —“ hróp-
aði hann í bræði. Svo stillti hann sig á
augabragði, og reiðisvipurinn hvarf af
andliti hans. Hann settist rólega niður og
hló glaðlega. Hvers vegna færðu allt i
einu þessar siðferðislegu áhyggjur, mon
ami? Þú þekkir mig og lifnaðarháttu
mína. Og þú hefir áður séð konur í tjald-
búð minni“.
Saint Hubert stöðvaði hann með óþolin-
móðlegri handhreyfingu.
„Hér er aðeins alls ekkert sambærilegt.
Það veizt þú sjálfur alveg eins vel og
ég!“ sagði hann stuttur í spuna og gekk
hægt yfir að borðinu, þar sem búnings-
dót hans lá, fór að hneppa upp mansjett-
skyrtu sinni. „Hún er brezk — það ætti
líklega að vera nægileg ástæða!" sagði
hann, nokkuð hvassyrtur, aftur yfir öxl
sér.
„Þú biður mig, mig að hlíía konu sök-
um þess, að hún sé brezk? En minn góði
Raoul, nú verðurðu mér alltof fyndinn!“
sagði höfðinginn hryssingslega.
„Hvar sástu hana?“
„í götum Biskra, í fimm mínútur, fyrir
fjórum mánuðum síðan.
Greifinn sneri sér snöggt að honum:
„Þú elskar hana?“ sagði hann eins og
ósjálfrátt.
Höfðinginn blés hægt út úr sér reykn-
um í langa, þunna þokuslæðu og fylgdi
henni með augunum, er hún þyrlaðist
upp í loftið. „Hefi ég nokkru sinni unnað
konu? Og þessi kona er brezk!“ sagði
hann með rödd, sem var hörð eins og stál.
„Ef þú elskaðir hana, myndirðu ekki
kæra þig neitt um, hverrar þjóðar hún
væri“.
Höfðinginn skyrpti vindlingsbútnum
út úr sér á gólfið. „Ég sver við Allah!
Hinn bölvaði kynflokkur hennar er mér
sár þyrnir í augum! En hvað því viðvíkur
—“ hann yppti öxlum óþolinmóðlega og
stóð upp af rúminu, þar sem hann hafði
setið.
„Láttu hana þá fara!“ sagði Saint Hu-
bert fljótmæltur. „Ég skal taka hana með
mér til Biskra“.
Höfðinginn sneri sér hægt að honum,
og óvænt og skyndileg afbrýðisemi logaði
upp í augum hans. „Jæja, hefir hún líka
gert þig ruglaðan? Er það af því, að þú
viljir sjálfur hafa hana, Raoul?“ Rödd
hans var róleg og lág, eins og hún var
vön að vera, en að baki orða hans lá ógn-
un á verði.
„Ahmed, ertu alveg brjálaður? Ætlarðu
að fara að ybbast við mig eftir öll þessi
ár og með þessum forsendum! Bon Dieu!
Hvað hugsarðu annars um mig? Við tveir
ættum þó að hafa haft of mikið saman
að sælda á ævinni til þess að láta konu
koma upp á milli okkar! Hvers virði er
mér kona eða nokkur önnur lífvera, þeg-
ar um þig er að ræða? Það er af allt öðr-