Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 13

KERTIÐ
155
blæjalogn. Aðeins stöku sinnum barst and-
vari til okkar af landi ofan.
Meðan við biðum, geri ég ráð fyrir að
við höfum rekið dálítið til vesturs, og í
heilan klukkutíma biðum við án þess að
nokkurt ljós birtist á ströndinni — en þá
loks — í staðinn fyrir ljós, þá sáum við
bát koma róandi til okkar og í honum
voru aðeins tveir menn.
Við kölluðum til þeirra, og þeir hróp-
uðu: „Vinir“. Þeir komu um borð. Annar
þeirra var írlendingur, en hinn var kaffi-
brúnn innfæddur hafnsögumaður, sem
bablaði dálítið ensku. írlendingurinn
rétti skipstjóranum miða, sem hann rétti
síðan til mín. Miðinn gaf til kynna að
ströndin, sem við værum út af, væri ekki
örugg fyrir óvinum, og að daginn áður
hafi einn njósnarmaður óvinanna (þ. e.
gömlu stjórnarinnar) verið tekinn og
skotinn. Við skyldum fela skipið hafn-
sögumanninum á vald, og hann átti að
sigla skipinu til annars staðar á strönd-
inni. Miðinn var undirritaður af einhverj-
um hershöfðingja. Við létum írann fara
einan í bátinn til baka og gáfum nú skip-
ið fullkomlega á vald hafnsögumanninum.
Hann sigldi skipinu langt frá ströndinni
þar til um nón daginn eftir. Fyrirskipanir
hans virtust bera vott um það, að hann
ætti að halda skipinu vel frá ströndinni.
Við breyttum aðeins dálítið um stefnu
undir kveldið, til þess að geta náð til
strandarinnar fyrir miðnætti.
Þessi hafnsögumaður var svipljótari
heldur en nokkur flækingur, sem ég hefi
séð; magur, ragmennskulegur og nöldrun-
arsamur kynblendingur, sem formælti svo
skipverjunum á viðbjóðslega bjagaðri
ensku, að þeir höfðu helzt í hyggju að
kasta honum útbyrðis. Bæði skipstjórinn
og ég héldum þeim rólegum, og af því að
við höfðum fengið hann eftir fyrirskipun-
um, þá urðum við að notast við hann sem
bezt við gátum. En undir dagsetrið varð
eg svo óheppinn að lenda í deilu við
hann, þrátt fyrir það, að ég hefði hinn
bezta vilja á því að losna við það.
Hann ætlaði að fara niður í skipið með
pípuna í munninum, en ég stanzaði hann
auðvitað, því að þetta var gagnstætt regl-
unum. En hann reyndi að skjótast fram
hjá mér. Ég hratt honum til hliðar með
annarri hendinni, en það var ekki ætlun
mín að hrinda honúm um koll, þó að það
einhvernveginn atvikaðist að svo yrði.
Hann spratt þegar á fætur eins og eld-
ing og þreif til hnífsins. Ég hrifsaði hníf-
inn úr hendi hans og sló hann með flöt-
um lófanum í andlitið, síðan kastaði ég
hnífnum í sjóinn. Hann leit heiftúðugum
augum á mig og snautaði síðan aftur á
skip. Ég hugsaði ekki mikið um þetta
augnatillit, en ég mundi alltof vel eftir
því síðar. Við vorum komnir fast að landi,
þegar snögglygndi um klukkan hálf tólf
þetta kveld, og þá vörpuðum við ekker-
um eftir skipun hafnsögumannsins.
Það var niðamyrkur og dauða þögn
ríkti í kringum okkur. Skipstjórinn var
uppi á þilfari með tveimur af okkar beztu
mönnum til að halda vörð. Hinir voru
niðri, nema hafnsögumaðurinn, sem
hnipraði sig saman, líkari höggormi en
manni, frammi í stafni.
Ég átti ekki að standa vörð fyrr en
klukkan fjögur um morguninn. En mér
leizt ekki á nóttina eða hafnsögumann-
inn eða yfirleitt á útlitið, svo að ég lagð-
ist fyrir á þilfarinu til þess að fá mér
blund þar, og vera því betur við öllu búinn.
Hið síðasta sem ég man var það, að
skipstjórinn hvíslaði því að mér, að hon-
um litist ekki heldur á útlitið, og að hann
ætlaði að ganga niður og líta á fyrirskip-
anir sínar ennþá einu sinni.
Þetta var það síðasta, sem ég man, áður
en hinn hægi, þungi og reglulegi velting-
ur gamla briggskipsins á undiröldunni
vaggaði mér í svefn.
20*