Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 15

KERTIÐ
157
tvö fet frá andlitinu á mér og alveg fast
upp við skipssíðuna. Ljósið var dauft, en
það var samt nægilegt til þess, að kasta
birtu á heila tylft af tunnum eða meira,
sem voru í kringum mig í lestinni. Nú tók
rhig að gruna ætlun hans, eftir að ég sá
tunnurnar. Ég var gagntekinn af skelf-
ingu og það sló út um mig köldum svita.
Ég sá hann ganga því næst til einnar
tunnunnar, sem stóð við sama borðstokk
og kertið, hér um bil þrjú fet frá því.
Hann boraði gat á tunnuna með bornum
og þetta hryllilega duft kom eins og kol-
svartur straumur ofan í lófa hans, sem
ihann hélt undir. Þegar hann hafði fengið
handfylli sína, þá stakk hann þráðarend-
anum inn í gatið og neri síðan allan þráð-
inn með púðri, þangað til hann var allur
orðinn svartur. Það næsta, sem hann
gerði — svo sannarlega sem ég sit hérna,
og svo sannarlega sem himininn hvolfist
yfir okkur ■— var að fara með lausa end-
ann á þessum langa, svarta og hræðilega
kveikiþræði yfir að kertinu rétt við and-
litið á mér. Hann vafði endanum, þessi
blóðþyrsti þorpari, marga vafninga um
kertið næst um því upp að því miðju. Að
því loknu leit hann eftir því, hvort bönd-
in á mér væru örugg og laut síðan ofan
yfir mig og hvíslaði í eyra mér: „Fljúgðu
nú í loft upp með skipinu". Eftir augna-
blik var hann kominn upp á þilfar og þeir
félagarnir ýttu lestarhlerunum yfir opið.
Lengst frá mér sá ég, að þeir höfðu ekki
látið hlerana vel yfir, svo að ég sá glampa
fyrir dagsbirtunni, þegar ég leit í þá átt.
Ég heyrði áraglamrið greinilega fyrst í
stað, sem síðar varð allt af ógreinilegra
og ógreinilegra, þangað til það dó alveg
út og dauða kyrrð hvíldi yfir öllu.
Meðan ég hlustaði á áraglamrið, þá
horfði ég stöðugt á kertið. Það var alveg
nýtt. Ef ekkert kæmi fyrir, þá brynni það
út milli klukkan sex til sjö. Kveikiþráð-
urinn var vafinn nokkuð upp á það, og
þess vegna mundi ljósið ná honum eftir
um það bil tvo klukkutíma.
Þarna lá ég, keflaður, fjötraður og
bundinn fastur við gólfið og horfði á líf
mitt brenna niður með kerti rétt við hlið-
ina á mér; — þarna lá ég, aleinn út á
hafi, dæmdur til að tætast í þúsund hluti
og sjá dauðann færast nær og nær með
hverri nýrri sekúndu, en þurfa þó að bíða
í tvo klukkutíma, vanmátta að hjálpa
mér sjálfur og mállaus til að kalla á hjálp
annarra.
Ég undraðist það mest, að ég skyldi
ekki deyja af skelfingu yfir ástandi
mínu, áður en hálfur klukkutími var lið-
inn, þarna í lestinni. Ég get ekki ná-
kvæmlega sagt um það, hvað lengi ég
hélt stjórn á sjálfum mér, eftir að ég
hætti að heyra áraglamrið. Ég man samt
allt út í yztu æsar, sem ég gerði og hugs-
aði.
Jafnskjótt sem hlerunum hafði verið
ýtt yfir lestaropið, þá byrjaði ég á því,
sem hver og einn hefði gert í mínum
sporum, að reyna að losa á mér hendurn-
ar með ofsalegri áreynslu.
í þessum brjálæðiskenndu hamförum,
þá skar ég mig á böndunum eins og það
væru hnífseggjar, en ég gat ekki losað
þau. Það var enn þá minni möguleiki til
þess að losa á mér fæturna eða að böndin,
sem ég var bundin með við gólfið. Ég
gafst upp, þegar ég var að því kominn að
kafna af andþrengslum.
Keflið gerði mér hinn mesta óleik, ég
gat aðeins andað í gegnum nefið, og það
er heldur þröngur gangur að anda gegn-
um, þegar þarf að reyna á sig til hins ýtr-
asta. Ég lagði nú árar í bát og náði and-
anum aftur, augu mín störðu í sífellu á
kertið.
Þegar ég var að stara á það, þá datt
mér það skyndilega í hug, að reyna að
slökkva það, með því að draga djúpt að
mér andann og blása á það gegnum nas-