Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 43

AR AB AHÖFÐIN GINN
185
kubbað sundur öll bönd og velt um koll
öllu því, er margra ára ströng sjálfsaf-
neitun og þvingun hafði byggt upp. Blóð-
ið suðaði fyrir eyriun hans og sló þungt
og hart í gagnaugum hans, er hann barð-
ist við að stilla sig. Hann lokaði augunum,
algerlega yfirbugaður af þessum nýja og
óvænta' viðburði. — Svo opnaði hann aft-
ur augun og horfði hikandi og því nær
skelkaður niður á hana, greip enn fastara
um hönd hennar og laut enn dýpra niður
að henni, algerlega töfraður af nærveru
hennar. Hann sá hana eins og í þoku, sem
birti smátt og smátt, svo að hana grunaði
alls eigi, hverjar tilfinningar hún hafði
vakið hjá honum. Hún fann aðeins til sam-
úðar hans og hafði því lofað honum að
halda hönd sinni eins og bróður. Hún
hafði beygt höfuðið nærri því niður að
hundshausnum, og er Saint Hubert starði
á hana, sá hann tár hennar falla niður á
gráan feld Kópecs. Hún hafði algerlega
gleymt honum, meira að segja því, að
hann stóð við hliðina á henni. Svo gagn-
tekin var hún af einni einustu hugsun,
sem skyggði á allt annað. Með mestu
herkjubrögðum tókst honum að stilla
skap sitt. Hann varð að vinna bug á þess-
ari óvæntu brjálsemi! Sem allra snöggv-
ast hafði hann gleymt hinni gömlu trún-
aðartryggð við vin sinn, og hann fyrirleit
sjálfan sig fyrir það. Að hann skyldi hafa
verið kominn á flugstig með að svíkja
þann mann, sem í tuttugu ár hafði verið
honum meira en bróðir! Hún tilheyrði
vini hans, og nú hafði hann eigi framar
neinn rétt til að efast um hinn siðferð-
islega rétt höfðingjans í þeim efnum!
Hann hafði nú náð rólyndi sínu og jafn-
vægi á ný. Sár þetta myndi gróa, þótt
hann myndi ef til vill alltaf finna til í því;
en hann var nógu sterkur til að dylja það,
jafnvel fyrir hinum afbrýðisömu augum,
sem höfðu haft á honum nánar gætur síð-
an. fyrsta kvöldið, er hann hafði sagt höfð-
ingjanum meiningu sína. Hann hafði fund-
ið til þessa á hverjum degi frá morgni til
kvölds. Og hann hafði líka orðið þess
greinilega var í morgun, er hann vildi
ekki fara með höíðingjanum. Er hann nú
hafði náð sér fyllilega, lyfti hann á ný
hönd hennar upp að vörum sér, rólega og
með djúpri virðingu, og lagði hana síðan
niður í skaut henni! Hann kæfði niður
andvarp sitt, um leið og hann sneri sér
frá henni, er Henri allt í einu kom þjót-
andi inn í tjaldið.
„O, monseigneur le vicomte! Það hefir
viljað til slys!“ Díana rak upp hátt hljóð,
sem Saint Hubert gleymdi aldrei síðan.
Hún spratt upp, nábleik í andliti, og nafn-
ið Ahmed myndaðist á vörum hennar,
þótt hún gæti ekki stunið upp einu orði.
Hún skalf og titraði eins og espilauf, og
greifinn greip ósjálfrátt utan um hana, og
hún greip dauðahaldi í hann, og hann
fann sárt til þess, að borð eða stóll hefðu
á þessu augnabliki veitt henni sama stuðn-
ing.
„Hvað er að, Henri?“ spurði hann skarpt
og steig fram á við, svo að hann stóð á
milli Díönu og þjónsins.
„Einn mannanna hefir slasað sig á
byssu, monseigneur le vicomte! Hann hef-
ir skotið sig í hendina!“
Saint Hubert gaf honum merki um, að
hann gæti farið, og hafði á næsta augna-
bliki allan hugann við Díönu. Hún hafði
hnigið niður á dívaninn, tók hundinn um
hálsinn og faldi andlit sitt í feldi hans.
„Fyrirgefið þér“, hvíslaði hún. „Þetta var
heimska úr mér, en hann ríður þessum
andstyggilega Shaitan í dag, og ég er allt-
af svo kvíðin, þegar ég veit það. Farið þér
bara! Ég kem að vörmu spori!“
Hann fór án þess að mæla orð af munni.
„Ég er alltaf svo kvíðin!“ í sögum þeim,
sem hann hafði heyrt um Díönu Mayo, er
hann fór um Biskra, var orðið „kvíðin“
ekki til. Andlitsdrættir hans voru eins og
24