Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 30

172
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
daginn — og ég hlakka agalega til“, bætti
ég við.
„Jæja, ef því er þannig varið þá —
Mér fannst rödd hans verða svo þung og
döpur — en ef til vill var það aðeins
ímyndun mín. „Ég verð þá víst að biðja
yður afsökunar í dag líka, að því er virð-
ist. Þér skiljið víst — ég hélt þetta væri
aðeins spaug yðar með trúlofunina —
annars hefði ég auðvitað ekki talað við
yður, eins og ég hefi gert í dag. — Það
var þá ekki spaug yðar?“ „Nei, það var
ekki spaug — það er satt“, sagði ég. —
„Fyrirgefið að ég hefi ónáðað yður, frök-
en — eruð þér að fara í tíma? Hvar njót-
ið þér kennslu? Má ég fylgja yður?“ —
Og svo fylgdi hann mér að Hljómlista-
skólanum — og við töluðum um hitt og
þetta — stirt og utanveltu. Og hann rétti
mér fiðluna og þakkaði mér fyrir, að
hann hefði fengið að fylgja mér — talaði
eitthvað um sjúkravitjanir og kvaddi mig
svo ósköp stutt og rólega.
Og hvort ég spilaði illa! Ástin er víst
eitthvað ónæðissamt og þreytandi. —
Skyldi hann — jæja ég þarf ekki að hugsa
um hann. En hvað það er inndælt, að Er-
lingur kemur. Mér finnst ég vera eins og
ofurlítil skúta á reki, — og Erlingur er
þungt og myndarlegt akkeri. —
Það bætist þá öðru hvoru ofurlítið við
í bókina mína. Þó það sé ekki mikið. Ég
held, að Aníta skrifi meira. Hún og Wey-
mann eru nú farin að leggja sig eftir sí-
gildum bókmenntum. Þau fara í Þjóðleik-
húsið og sitja í parket A og finnst þau
vera orðin heldra fólk. — Jæja, þau um
það. —
í rauninni er dökkt, ofurlítið hæruskot-
ið hár, fallegt. Og líka djúp grá alvarleg
augu.
(Framhald.).
E. M. Hull:
Arabahöfðinginn.
Astarsaga úr eyðimörkinni.
Helgi Valtýsson þýddi.
(Framhald).
Það var orðið framorðið, en hún gaf sér
góðan tíma í baðinu og klæddi sig hægt
og hikandi í græna kjólinn, sem höfðingj-
anum geðjaðist bezt að — það var eins-
konar eftirlátssemi við hann, sem hún í
rauninni fyrirvarð sálfa sig fyrir. Hún var
nýbúin að taka upp jade-hálsmenið, þeg-
ar hann kom inn.
Hann tók utan um herðar henni og
sneri henni harkalega að sér. Og hún fann
það greinilega á harðneskju handtakanna,
að hann var reiður.
„Þú ert ekki sérlega hjartanleg við gest
minn!“
„Þarf þá þræll að vera hjartanlegur i
viðmóti við gesti húsbónda síns?“ stundi
hún upp með herkju-brögðum.
„Það sem ég krefst, er hlýðni gegn ósk-
um mínum og boðum!“
„Og það er ósk þín, að ég þóknist þess-
um Frakklendingi?“