Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 22

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þegar ég kem heim aftur í kvöld. Segja
þér allt, sem við tölum um. — Líttu ekki
svona þykkin út, Malla frænka — þú ert
þó ekki tengdamóðir mín“.
„Nei, guði sé lof“, svaraði Malla frænka
innilega.
„Þú ætlar þá á Bristol — og ég á þá
aftur að finna eitthvað til afsökunar“,
sagði Aníta gröm.
„Já, ég fer á Bristol — og hvort sem þú
finnur nokkuð til afsökunar eða ekki —
það er mér alveg sama. — Adjö — æ,
elsku látið þið mig nú komast hjá að sjá
ásökunar-svipinn ykkar. — Malla frænka,
ég lofa því að spyrja lautinant Berg, hvar
hann fái peningana — og ef hann segist
hafa stolið þeim, þá fer ég undireins. Ert’
ánœgð með þaðv“
Og Hilda kastaði fingur-kossi til Möllu
frænku og fór inn í svefnherbergið.
Rétt á eftir heyrðu þær hana hjala við
köttinn Zacharías, sem þær höfðu tekið
með sér að heiman.
„Já, þú ert laglegur náungi, kisi minn
— að liggja og velta þér á fínasta plissé-
pilsinu mínu. Veiztu ekki að það kostar
marga peninga að fá það plissérað upp
aftur? Og veiztu ekki að ég er búin að
eyða öllum vasapeningunum mínum, og
ennþá er bara sá 21.? Og hefir þú pen-
inga að lána mér, má ég spyrja? Þú ert
heimskur náungi“.
Zacharías mjálmaði — „ertu svörull
líka? Kanntu þá enga mannasiði?11
Malla frænka brosti: „Heyrðu nú til
hennar!“
Aníta yppti öxlum. Henni var gramt í
geði, og hún reyndi ekkert að leyna því.
„Jæja, ég verð þá víst að finna upp á
einhverju. En þetta er bæði synd og
skömm gagnvart henni elskulegu frú
Hauss — og Erlingi líka. Bless Malla
frænka“.
„Vertu blessuð, barnið mitt — þú gerir
þitt bezta“.
— Rétt á eftir stakk Hilda hrokknum
kollinum inn um dyrnar.
„Er dyggðin farin? Jæja! Vildi ekki
einu sinni verða mér samferða út á göt-
una! Elsku Malla frænka — á morgun
skal ég fara á fætur kl. 6 og ná í tvo bíla,
svo að ég verði fljót upp til tengda-
mömmu. Svo skal ég setjast fyrir u'tan
dyrnar hjá henni og bíða, þangað til
opnað verður, og svo ætla ég að segja:
Ég kem seint tengdamamma, en svo kem
ég líka almennilega! Ég vona, að hún
skilji, að þó að ég segi seint, þá er það
ekkert í sambandi við það, að ég kem kl.
6 um morguninn. Heldurðu að hún hafi
lesið Kielland? — Svaraðu mér nú,
frænka! Ég get ekki farið og verið róleg,
fyrr en ég er viss um það — því annars
verð ég að taka eitthvað annað til bragðs.
Til dæmis — —“.
„Mér finnst þú ekki vera skemmtileg,
Hilda“, greip Malla frænka alvarlega
fram í.
„Bless“, sagði Hilda, smellti hurðinni á
eftir sér og hljóp ofan stigann..
Napur kuldagustur næddi út eftir
Drammensveginum. Hilda hjúfraði hök-
una niður í skinnkragann og hnýtti hend-
urnar í handskjólinn. Hún gekk hægt —
agalega hægt.
Tuttugu mínútur á eftir áætlun. Ham-
ingjan góða gæfi, að Berg lautinant hefði
misst þolinmæðina og væri farinn!
Allt var nú svo leiðinlegt — óbærilega
leiðinlegt. — Hversvegna gat Erlingur
ekki verið hérna? Hún ætlaði að skrifa
honum í kvöld og biðja hann að koma —
einhvernveginn.
Einhver hlaut að hafa hans þörf, hérna
líka — eða þá gat hann sjálfur sett á
stofn atvinnurekstur. Pabbi gæti hjálpað
honum til þess. Og þá gætu þau allaf ver-
ið saman. Hún gæti farið með honum á
Bristol — og gengið út með honum — og