Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 28

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Skiljið þér ekki“, sagði hann í háífum
hljóðum — „skiljið þér það ekki, að þér
eruð ævintýrið, sem ég hefi beðið eftir
alla mína ævi“.
Hún hló — til allrar hamingju var hann
þá að gera að gamni sínu, já þá gat hún
bullað líka.
„O — svoleiðis — auðvitað er ég ævin-
týrið. Prinsessan í ævintýrinu. Þér eruð
þá kannske prinsinn?“
Hún leit upp á hann, en beygði þegar
höfuðið fyrir sterku augnaráði hans. Og
ósjálfrátt reyndi hún að smeygja sér út
úr faðmi hans.
„Dansinum er enn ekki lokið“, sagði
hann rólega og dró hana að sér — „og
maður talar aldrei eins frjálsmannlega og
truflunarlaust eins og í hringiðu fjöl-
margra dansenda, sem allir hafa meira en
nóg með sig sjálfa. — Þér misskiljið mig.
Ég sagði ekki, að þér væruð prinsessa —
og heldur ekki, að ég væri prinsinn. Ég
er aðeins maður, sem hefi starfað og strit-
að, og svo hefi ég beðið eftir ævintýrinu
— hinu mikla ævintýri lífs míns. Ég vissi,
að eitt sinn myndi það koma til mín. Og
nú — þér eruð ævintýrið mitt — inndæla
ævintýrið mitt!“
Hjarta Hildu lamdist í barmi hennar —
hún leit upp á hann stórum undrandi aug-
um. Og hún sá, að hann var fallegur, og
augnaráð hans magnþrungið.
„Ævintýrið mitt!“ hvíslaði hann.
O — svo hló hún allt í einu — út úr
hálfgildings örvæntingu.
„Nei, ég er ekkert ævintýri — að
minnsta kosti ekki yðar — það ætti þá að
vera ævintýri unnusta míns“.
„Unnusta — yðar —. — Æ — fyrirgefið
þér fröken Ritter. Þér eruð víst orðin
þreytt, — ég hefi dansað of ákaft — en“,
og hann leiddi hana liðlega og öruggt
gegnum þyrpinguna yfir að borðinu, þar
sem lautinant Berg sat einsamall. Þar
sleppti hann henni og hneigði sig djúpt.
„Þakka yður fyrir dansinn, fröken —“
og við lautinant Berg sagði hann: „Ég er
þér mjög þakklátur fyrir að hafa fengið
að dansa við þína dömu dálitla stund. Ég
vildi gjarnan mega ljúka úr kaffibolla
mínum hérna hjá ykkur, en það er víst
orðið framorðið — svo að ég verð að fara.
Sjúkravitjanir í fyrramálið, skilurðu.
Þakk fyrir í kvöld. Gerið svo vel að heilsa
systur yðar frá mér, fröken Ritter — og
herra Weymann auðvitað líka. Heilsaðu
heim til þín, Eiríkur —“ hann hafði talað
hratt og órólega án þess að líta á Hildu,
sem ekki hafði mælt orð af vörum. Nú
sneri hann sér að henni.
„Ég kveð ævintýrið mitt!“
Það var sérkennilegur hljómur í rödd
hans. Hann hneigði sig djúpt, og hún stóð
kyrr og horfði á eftir þessum glæsilega
manni, sem smeygði sér fram á milli borð-
anna.
„Hvaða rugl var hann að segja?“ spurði
lautinant Berg — og án þess að bíða eftir
svari bætti hann við: „Skringilegur pan-
fíll — annars fjandans ári flínkur ná-
ungi. Hefir tekið doktors-stigið, og þó svo
ungur. Kvenhatari. Bjánalegt að mínum
dómi“.
„Já, það finnst nú yður sennilega“,
sagði Hilda og hló og lét sig falla þreytu-
lega niður í tágastól. Ekkert gaman
framar. Nei, ekki dansa.
Aníta og Weymann komu nú aftur, al-
veg í sjöunda himni. Þvílík músík — því-
líkt gólf!
Ojá og jæja — en var ekki klukkan orð-
in eitt?
Jú auðvitað. — Og veslings Malla
frænka, sem aldrei gat sofnað, fyrr en
þær voru komnar heim.
Anítu virtist að vísu Hilda vera alveg
stórfurðulega nærgætin, en sagði þó ekk-
ert. Auðvitað, það var orðið framorðið. —
Nú var það Aníta, sem dansaði upp allan
Hallargarðinn — og það var Aníta, sem