Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 40

182
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ákaft af eldheitri ástríðu, sem lá við að
væri henni um megn. Hún leit hægt út
yfir tjaldborgina, og augnaráð hennar var
kyrrlátt og blítt. Allt þetta var sterkt og
órjúfanlega tengt manni þeim, sem réði
yfir því öllu saman. Hún var svo stollt af
honum, stolt af afburða kröftum hans,
stolt af því, hve hann gat stjórnað og
ráðið við hina hálf-villtu og hvikulu
menn sína — hún var stolt af honum, eins
og hver önnur frumstæð kona er stolt af
einvaldshöfðingjanum, sem stjórnar
mönnum sínum með svipunni.
Að lítilli stundu liðinni var hún aftur
komin inn í tjaldið og gekk til greifans.
„Er þetta skáldsaga?“ spurði hún hikandi
og benti á handrita-hlaðann, sem óx í sí-
fellu.
„Nei, madame!“ svaraði hann og sneri
sér við á stólnum, studdi handleggjunum
á bríkurnar og brosti til hennar. Hún
settist upp í dívaninn, og Kópec, sem
hafði komið inn með henni, settist við
hliðina á henni.
„Nei, að þessu sinni er það alvarlegra
efni. Það er frásögn um hinn mjög sér-
kennilega kynflokk Ahmeds. Þessir menn
eru á margan hátt mjög ólíkir öðrum Ar-
öbum. Því þeir hafa átrúnað og siðvenj-
ur algerlga út af fyrir sig. Þér hafið ef til
vill tekið eftir því, að þér sjáið hér eigi
samskonar helgisiði og athafnir og hjá
öðrum múhameðstrúarmönnum, og það er
mjög sjaldgæft og nálega einsdæmi. Kyn-
flokkur Ahmeds Ben Hassans dýrkar
fyrst og fremst höfðingja sinn, sem þeir
elska og dást að, því næst hesta sína, sem
þeir eru víðfrægir fyrir, og þar næst —
og þá fyrst — Allah!“
„Er Monseigneur Múhameðstrúarmað-
ur?“
Saint Hubert yppti öxlum. „Hann trúir
á einn guð“, sagði hann, eins og hann vildi
leiða hjá sér að svara spurningunni bein-
línis, svo hélt hann áfram starfi sínu.
Díana sat kyrr og gaf nákvæmar gætur
að honum, þar sem hann sat og laut niður
yfir ritstörf sín. Hún gat ekki varizt þvi
að brosa að þeirri mynd, er hún hafði
skapað sér af honum, áður en hann komr-
þegar hún nú bar hana samart við sjálf-
an manninn, sem sat hér fyrir framan
hana. Þessa viku, sem hann hafði dvalið
hér í tjaldbúðunum, hafði hann með vin-
gjarnlegri framkomu sinni og nærgætni
unnið samúð hennar og traust. Hann hafði
haft lag á því að snúast rétt og heppilega
við þessari erfiðu aðstöðu, enda hafði
hann sýnt þá nærgætni og savoir faire,
sem hún gat aldrei fullþakkað honum, og"
auk þess var enn eitt, sem tengdi þau
saman: ást sú, er þau báru bæði til hins
merkilega höfðingja þessa merkilega kyn-
þáttar. Hver voru upptökin að þessari
einkennilegu vináttu milli tveggja svo
gerólíkra manna? Vináttu, sem meira að
segja virtist ná til fyrstu æskuára þeirra?
Þessi spurning lét hana aldrei í friði og
ásótti hana æ þrálátara, sem lengra leið.
Hún sat grafkyrr á dívaninum og strauk
hlýlega hið stóra höfuð hundsins, sem
hann hafði lagt á kné henni.
Greifinn skrifaði ákaft um hríð og
fleygði svo frá sér pennanum, og létti
sýnilega yfir honum. Svo tíndi hann sam-
an öll blöðin, sem lágu á gólfinu og rað-
aði þeim í hlaða á borðinu. Síðan sneri
hann sér við á stólnum og leit á ungu,
grannvöxnu stúlkuna, sem hallaðist með
barnslegum yndisþokka upp að koddan-
um að baki hennar og laut með höfuðið
niður að gráu og lubbalegu höfði hunds-
ins. Og í huga hans gerði vart við sig ó-
vænt tilfinning gagnvart henni, sem hann
hafði ekki orðið var fyrr. Samúð sú, er
hún þegar við fyrstu sýn hafði valdið
honum, varð nú að rýma fyrir dýpri til-
finningu, nátengdri riddaralegri þrá til að
vernda hana frá þeirri óhamingju, sem
hún stefndi óhjákvæmilega að.