Nýjar kvöldvökur - 01.10.1938, Blaðsíða 27

SYSLUMANNSDÆTURNAR
169
— líttu ekki við, en til vinstri situr o. s.
frv.“.
„En góða, það er frændi minn“, sagði
þá lautinant Berg, „veslings maður —
hann situr aleinn — hafið þið nokkuð á
móti því, að ég spyrji hann, hvort hann
vilji ekki koma til okkar?“
„Hreinskilnislega s.gt — agalega mik-
ið“, sagði Weymann, „þá biður hann auð-
vitað um að fá að dansa við okkar döm-
ur, og — þá — jæja — það lítur út fyrir
að hann ætli sjálfur að rífa sig upp úr ein-
verunni. — Hann stefnir beint hingað“.
Lautinant Berg stóð upp og gekk á móti
frænda sínum. Þeir töluðust við fáein orð
í hljóði og komu svo að borðinu til hinna,
og Berg kynnti frænda sinn, Pál Kaas,
lækni —.
„Það er víst óþarfi að spyrja, hvort
dömurnar séu tvíburar“, sagði Kaas lækn-
ir, er hann hafði fengið glas og vindling,
og samræður voru komnar í gang.
„Algerlega óþörf spurning“, sagði Hilda.
Hún studdi olnbogunum á borðið og hök-
unni í hendur sér. Hún var að tala við
lautinant Berg — og leit ekki einu sinni
á dr. Kaas, er hún ósjálfrátt hætti samtal-
inu og greip fram í fyrir honum.
„Við eigum frænku“, sagði Aníta elsku-
lega, „sem segir, að við séum eins líkar
og tvö rósenstripsepli. En sé vel að gáð, þó
sé annað þeirra ofurlítið maðksmogið“.
„Það er ég, sem er það maðksmogna“,
greip Hilda aftur fram í — án þess að 1 ít.í
við.
„Algerlega óþörf athugasemd“, sagði
doktor Kaas þurrt. —
„Hvað segið þér?“ rauk Hilda upp.
Bláu augun hennar leiftruðu gegn gráum
og rólegum augum hans. Svo yppti hún
ofurlítið öxlum. Uff! Að hún skyldi nenna
að rjúka svona upp. Grá og róleg augu —
annars karlmannlegur og myndarlegur —
tekinn ofurlítið að grána í hári yfir
gagnaugunum. — Liðlega þrítugur. Vafa-
laust. Hann var ekki eftir hennar smekk.
Hún sneri sér aftur að Berg.
Músíkin — jazz. Skyldi hann vilja
dansa? Hún skyldi svei mér segja nei
þakk og dansa svo af stað við Berg. —
— „Fröken Aníta — viljið þér reyna
þennan dans með mér?“ heyrði hún hann
segja með djúpum rólegum málrómi. Og
Aníta svaraði — þakk — með ánægju“.
— Og svo skeði það furðulega, sem sjald-
an kom fyrir, að Hilda Ritter sagði —
sennilega í fyrsta skifti á ævi sinni:
„Þakk, ég kæri mig ekki um að dansa
rétt núna. Við skulum horfa á“. —
Og lautinant Berg og Weymann hlýddu
báðir og settust niður og „horfðu á“. —
En hve þau tvö dönsuðu. Og hve Aníta
var leiftrandi falleg. Hann horfði niður á
hana allan tímann — og Aníta brosti upp
til hans. — Jæja — því ekki það .
Þau fengu heitt kaffi í hléinu — og
Kaas læknir sá um Anítu.
„Má ég leggja sjalið yfir herðarnar á
yður. Yður er svo heitt — það gæti hæg-
lega slegið að yður. Þér verðið að muna,
að ég er læknir. — Þér verðið að vera
góð og þæg lítil stúlka“.
Og Aníta lofaði honum að hlúa að sér
— auðvitað, og hversvegna ekki.
O — vals! — Doktor Kaas stóð snöggt
upp og rétti Hildu höndina. Og hún stóð
þegar upp án þess að segja orð. — Hún,
sem ætlaði að segja: Nei þakk — og hann
hafði ekki einu sinni beðið hana um að
dansa við sig. Hún dró ofurlítið andvarp
og sveif út í dansiðuna studd af sterkum
armi hans. Hún þorði ekki að líta upp.
Hún fann, að hann horfði niður á hana.
„Hversvegna hlæið þér ekki núna? Þér
brosið ekki einu sinni. Ég hefi horft á yð-
ur í allt kvöld. Þér hafið spjallað — hleg-
ið — þér hafið ljómað og leiftrað. — Og
nú?“
„En góði — ég —“, hún vissi ekki, hvað
hún átti að segja.
22