Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 23

"N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
— Ég er eins og þeir eru allir. . . . Allir!
— Kannske þú hafir þá líka lært að
fremja innbrot og skríða inn um glugga?
Eins og hræsnari komst þú til okkar. — Nú
fellur skikkjan af þér, meistari!
— Er ég þá hræsnari fyrir það, að ég hata
.af öllu hjarta það máttarvald, sem að vísu
gerir auga mitt skyggnt, svo að ég skynja
fegurðina, en um leið dregur mig burtu frá
því, sem er köllun lífs míns, og hrindir mér
miður á við í flokk svikaranna? En hlustaðu
ekki á orð mín. Þau korna frá manni, sem
■jnörgum sinnum hefir elskað. — Maður, sem
svo er ástatt með, er eins og umrenningur.
Einhvern tíma hefir hann fundið lind, þar
sem vatnið var tærara, svalara og meira
hressandi en annars staðar, og þar hefir
hann hvílst um stund. — Eftir það gengur
hann og leitar og leitar og reynir að finna
staðinn aftur. Hér var það, hugsar hann í
hvert sinn, sem hann beygir sig yfir nýja
uppsprettu. En í hvert sinn finnur hann
einungis, að vatnið er volgara og gruggugra,
og að lokum skilur hann,. að allar leiðir að
fyrstu lindinni eru honum glataðar að ei-
'lífu.
— Meistari, sagði Metta, þú talar eins og
maður í sálarangist og örvæntingu.
— Segðu heldur stutt, en satt: eins og
maður!
— Er það þá þannig, að hjartað megni að-
eins einu sinni að elska fullkomlega fölskva-
laust og hamingjusamt — aðeins einn stutt-
an sumarmánuð?
— Og þegar sá mánuður er liðinn, þá
skalt þú loka hjartanu og lifa fyrir eitthvað
annað en ástina!
— Ert þú þá kominn svo langt, meistari?
— Ég! hrópaði hann. — Trampaðu mig
niður eins og illgresi!
— Meistari! Nú ert þú búinn að vinna
nógu lengi að drekanum — og nógu lengi
hefir þú nú höggvið út mynd hins reiða
Tiddara! Komdu nú með mér — og ljúktu
-einnig við jómfrúna!
109
— Það er þegar farið að dimma úti,
Metta. Við verðum fvrst að kveikja skrið-
ljósið og hafa það með okkur.
— Myrkraverk fælast ljósið, sagði hún.
— Farðu að minnsta kosti í kápuna utan
yfir þig, Metta. Golan er köld utan af vatn-
inu.
— Ég skal sveipa kápunni um mig og láta
hana hylja höfuð mitt og andlit, ef við
skyldum mæta einhverjum. . . . Og taktu
svo af þér skóna, meistari. Þjófar verða að
geta læðst hljóðlaust — ef að þeirn er
komið.
— Bölvuð séum við bæði — þú og ég!
sagði hann.
Þau héldu af stað út í rökkrið. En þau
héldust ekki í hendur. Það var breitt, tómt
bil á milli þeirra. Og utan af vatninu blés
kaldur vindur.
IV.
Bengt Hake kom ekki heim fyrr en næsta
dag, er langt var liðið á morguninn. Og þá
kom hann með fjölmenni. Allir hljóðfæra-
leikarar ríkisstjórans höfðu slegist í för með
honum ásarnt konum sínum og börnurn.
Hann va- rauðeygður og syfjaður eftir
næturvökurnar. — En þegar hann, ásamt
félögum sínum, kom inn í sjóbúðina og sá,
að meistari Andreas aftur var farinn að
vinna að mynd kongsdótturinnar, en hafði
breitt dökka tjaldið yfir riddarann og drek-
ann, tóku augu hans að glitra af fögnuði.
Hann gekk í hægðum sínum einn hring
kringum myndina og gerði sér far um að
láta eins og sér stæði alveg á sama. En þegar
hann var að byrja á öðrum hringnum, sneri
hann sér allt í einu á hæli og hvíslaði:
— Friður Guðs sé með þér, meistari! Gott
var það, að við ræddumst við í fullri hrein-
skilni og bróðerni hérna um nóttina, því að
nú sé ég, að þú hefir aftur tekið þína réttu
starfsgleði.
Meistarinn var þegar byrjaður að leggja
liti á andlit meyjarinnar og gull á kórónu