Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Qupperneq 52

138
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
„Ég var að leita að höggorminum," sagði
hann.
„Höggorminum. . . .? Hvaða höggormi?"
„Höggorminum, sem beit Moll,“ sagði
Cambreau.
„Lví í ósköpunum ertu að því? Langar
þig til þess að hann bíti þig líka? Við höfum
sannarlega nóg á okkar könnu að hugsa um
Moll. Það var gott, að þú fannst hann ekki.“
„Ég fann hann,“ sagði hann.
Hjartað kipptist til í brjóstinu á mér.
„Hvar?“
„Ó, þarna. .. .“ Hann benti með hend-
inni.
„Hann hefir þó ekki. . . .“
Hann brosti og hristi höfuðið, leit svo á
Telez og gretti sig. Hann sagði:
„Ertu ekki hræddur að vaða út í sjóinn,
þar sem fullt er af mannskæðum hákörlum,
eftir því sem LaSalle læknir segir?“
„Það er einnig til guð,“ sagði Telez á
spænsku. Hann sagði það í flýti, með
áherzlu, og forðaðist að líta framan í Cam-
breau.
„Athugaðir þú sárið á honum?“
„Hvaða sár?“ spurði ég.
„Stunguna í öxlinni á honum,“ sagði
Cambreau. „Ég sá, þegar hann var að þvo
sárið.“
Ég sneri mér að Telez.
„Lofaðu mér að sjá það. Ég vissi, að það
var eitthvað að öxlinni á þér.“
Augun í Telez urðu ennþá stærri en
venjulega. Hann horfði stöðugt á Cam-
breau um leið og hann sagði við mig:
„Láttu mig í friði. Það er ekkert að mér.
Láttu mig bara afskiftalausan."
„Hvernig fórstu að meiða þig?“ spurði ég.
Telez sagði: „Þessi maður er djöfull."
Hann horfði enn á Cambreau.
Ég lét eins og ég heyrði það ekki, og sagði
aftur:
„Lofaðu mér að líta á öxlina. Hvernig
meiddirðu þig?“
„Kannske Verne hafi gert það,“ sagði
Cambreau.
Telez gapti. „Hann er djöfull, guð minn
góður, hann er djöfull!“
Hann sneri sér æðislega að mér. „í guðs
bænum láttu mig í friði.“
Ég leit á Cambreau.
„En. . . . hvemio' hefði Verne sretað. . . .“
ég hætti, steinhissa. „Þú átt þó ekki við að
þú haldir að hann sé á leiðinni hingað?“
„Spurðu Jesus,“ sagði Cambreau.
„Ekki nefna mig það! Þú mátt ekki nefna
mig það!“ sagði Telez illilega.
„Er það satt?“ spurði ég. „Telez! Er Verne
á leiðinni? Var það hann, sem stakk þig? Og
hvar er DuFond? Þú varst samferða Du-
Fond. Þú áttir að vera með honum. Hvar
skildir þú við hann?“
„Láttu mig vera!“
„Nei. Þú verður að segja okkur það.“
„A-a. . . . “ Telez andvarpaði og fól andlit-
ið í höndum sér. „Já, Verne er á leiðinni.
Sníkjudýrið!"
„Hvernig gat hann vitað um ferðir okk-
ar?“
„Hann hafði gætur á DuFond,“ sagði
Telez. „Þegar við DuFond lögðum af stað
frá St. Pierre, þá elti Verne okkur. Hann
náði okkur í gærkvöldi, þegar við vorum að
setjast að."
„Hvað skeði?“
„Hann sagðist ætla að fara með okkur í
bátnum. Ég sagði honum, að hann gæti ekki
fengið að vera með, þar sem hann hefði
ekki borgað sinn skerf og þar að auki
vildunt við ekki hafa hann með.“
„Og hvað svo?“
„Þá sagði hann, að hann færi samt með,
og ef Moll væri ekki á sama máli, þá mundi
hann drepa Moll.“
„Hann mun ekki drepa Moll,“ sagði
Cambreau blíðlega. „Moll verður dáinn áð-
ur. Lítið þið á hann.“
Telez færði sig fjær Cambreau. Moll dró