Tíbrá - 01.01.1893, Qupperneq 12

8
sera lofaði sjálfum sjcr, er hann sá afleiðingarnar,
að gera aldrei neitt órjett framar, fyrst að svo
margir hefðu hlotið illt af þessu. Eitt vont
eptirdæmi leiðir jafnan raarga afvega og hefur
ævarandi afleiðingar. Það er því bezt að láta
úrið sitt ganga rjett, það er að segja, gera ætið
skyldu sína í tækan tíma, því hverjum tima
fylgir hans skylduverk, og sje ein stund færð,
fylgja ótal aðrar óreglulegar stundir og óunnin
verk, sem ekki er jafnan svo hægt að færa í lag
aptur.
Fýlsungarnir.
Uppi í háu, já, afar-háu fjalli, sem allt var
þakið grænum syllum og hvannstóð, áttu
margir fýlar hreiður. Þeir lágu á eggjunum
nætur og daga, nema þegar þeir flugu til sjávar
að afla sjer fæðu, þvi fýllinn lifir á síli og
sjófangi, sem hann stingur sjer niður í djúpið
til að sækja. Loksins komu úr eggjunum ofur-
litlir ungar, er urðu alveg hissa, þegar þeir sáu
landið í kringum sig og hafið, sem blasti hvít-
blátt og spegilfagurt við auganu, og háu svörtu
liamrana með grænu syllunum; en þeir hjúfr-
uðu sig niður í hreiður sín og biðu þess, að
foreldrar þeirra kærnu og gubbuðu ofan i þá
slori og síli, sem þeir sjálfir höfðu gleypt.
Svona leið langur tími; ungarnir fóru nú að
verða stórir, löbbuðu fram á syllurnar og horfðu