Tíbrá - 01.01.1893, Síða 13

9
ofan fyrir háu hamrana; þeir þöndu ut væng-
ina og reyndu að fijúga, en þeir gátu það ekki,
því að þeir voru enn þá óþroskaðir. Enn
leið langur timi, þangað til ungarnir reyndu
að fljúga, en það fór á sömu leið, því þeir
komust svo skannnt. Stundum hrintu gömlu
fuglarnir þeim ofan í skorurnar, en urðu þá að'
hjálpa þeim aptur inn í hreiðrið sitt. Og ung-
unum þótti þetta hörð meðferð. En stóru fugl-
arnir töluðu um það sín á milli, hvernig þeir
ættu að koma ungunum sínum til að fljúga og
forða sjer niður til sjávarins, því að bráðuni
færu stóru mennirnir að síga ofan í bjargið til
að drepa þá.
Þeim kom þá saman um að gefa þeim minna
að borða, svo að þeir yrðu ljettari á sjer.
Næsta dag konni þeir með fæðuna, en hún.
var svo iítil, að veslings ungarnir fengu ekki
nærri því nóg; þeir grjetu alla daga og báðu
um nieira, en foreldrarnir ljetu, sem þeir heyröu
það ekki, og gáfu þeim ekkert meira. Þá fóru
ungarnir að tala um þetta sín á milli:
»Foreldrar okkar eru farnir að verða slæmir
við okkur; þeir eru hættir að elska okkur, og
sjest það bezt á því, að þeir tíma ekki að gefa
okkur eins mikið að borða, eins og þeir gerðu,.
þegar við vorum minni«.
Og allir ungarnir hristu hugsjúkir og hryggir
litlu höfuðin yflr harðýðgi foreldra sinna. Svona