Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 14

10
liðu tínmr fram, og ungarnir, sem voru orðnir
stórir og líka margir, löbbuðu fram á syllurnar
•og lituðust um eptir foreldrum sínum, því þeir
höfðu ekki gefið þeim neitt að borða allan dag-
inn, og svo harðbrjósta höfðu þeir aldrei fyr
verið við þá. En þó ungarnir horfðu út á sjó-
inn, sáu þeir ekkert til þeirra. Þá heyrðu þeir
liáreysti uppi á bjarginu, og samstundis komu
margir menn í loptinu niður til þeirra og niður
í aðrar syllur. Ungarnir vissu ekki, hvað þetta
var; þcir liöfðu ekki fyr sjeð menn ferðast
svona á. snærum, og urðu svo lafhræddir, að
litlu hjörtun nötruðu og skulfu af ótta, og þeir
kölluðu bástöfum á foreldra sína og báðu þá
nð hjálpa sjer, en þeir voru hvergi nærri.
Þeir flugu þá á syllu eina, scm var neðar, og
þeir fundu, að þeir voru ljettari á sjer en áður,
og svo flugu þeir á.aðra syllu, og svo á hina
þriðju og hvíldu sig. A meðan sópuðu veiði-
mennirnir um syllurnar, þar sem feitu fýísung-
arnir voru, drápu þá hrönnum saman, bundu
þá í bagga og fóru svo með baggann niður í
aðrar syllur. Þá sögðu ungarnir sín á milli.
Nú skiljum við, hvers vegna að foreldrar okkar
gáfu okkur svo lltið að borða og voru að fara
með okkur niður í syllurnar; þeir hafa gert
það, til þess að kenna okkur að fljúga, og
kenna okkur að flýja hættuna. Þá þöndu
þeir út vængina og flugu til sjávar, settust á