Tíbrá - 01.01.1893, Page 24

20
lieiraskunni úr honum, sem þeir nefndu svo, og
fóru að glíma, en voru svo jafnir, að enginn
vann knöttinn. Þetta gramdist þeim mjög,
hertu sig þá, og lá við að lenti í illdeilum á
milli þeirra; en allt fór á sömu leið, enginn
vann knöttinn að lieldur. Hlupu þeir þá til
Árna, þar sem hann sat rjettum beinum á vell-
inum og sögðu af miklum þjósti: »Þú, herfan
þín, situr þarna eins ogkararkerling og nennir ekki
svo miklu sem að hreyfa þig«. Tóku þeir þá
í fæturna á honum og drógu hann þannig, til
þess að koma honum til að reiðast. En það
varð líka árangurslaust, hann vildi ekkert eiga
við þá. Þó að hann reiddist með sjálfum sjer,
ljet hann þá ekki sjá það, og sætti lagi að
sleppa úr höndum þeirra og hljóp upp á stekkjar-
túns klettinn.
Þeir hrópuðu á eptir honum, nefndu hann
raggeit og öllum illum nöfnum, en hann ljet,
sem liann heyrði það ekki. Þeir gátu því
ekkert átt við hann, því enginn berst lengi
við skuggann sinn. Svo fóru börnin aptur að
leika sjer. Þegar drengirnir voru orðnir þreyttir
á að glíma, tóku þeir steina og fóru að henda
þeim í litlu fuglana, sem áttu hreiður í klett-
unum uppi yfir, því slæm börn hafa opt gaman
af að hrekkja veslings skepnurnar, þó þau eigi
sjálf gott og sjeu að leika sjer.
Þá sagði Einar litli, að foreldrar þeirra hefðu