Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Blaðsíða 26

26
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Undarlegt að búa á svo stóru
heimili
„Sem góður eiginmaður fylgdi ég
Sigríði þegar hún fór suður og þeir
neyddust til að taka við mér sem hver-
ju öðru „fylgifé“! Eg tók þá við stjórn
skrifstofunnar á Hrafnistu í umboði
Asgeirs Ingvarssonar fjármálastjóra
og hef verið þar síðan, eða í 21 ár. Við
fluttum fljótlega í íbúð á Hrafnistu-
heimilinu sjálfu, eins og Sigríður
minntist á, og bjuggum þar í sex eða
sjö ár. Þessi íbúð var þó aðeins hálf-
köruð þegar við fluttum inn, enda var
starfsemin ekki enn komin í gang þá.
Við vorum í fyrstu aðeins tvö í húsinu
með dætur okkar tvær, Guðrúnu og
Kristínu, og móður mína, og það var
dálítið undarleg tilfinning að vera svo
fá í þessu stórhýsi. Því urðum við feg-
in þegar fyrstu vistmennirnir fluttu
inn. Brátt voru vistmennirnir orðnir
30 þarna á annarri hæð hússins, en
hún var fyrst tekin í notkun, og fór
þeim svo óðum fjölgandi. Þá fannst
mér nokkuð undarlegt að búa allt í
einu á svona stóru heimili, því ég
hafði alist upp að nokkru sem ein-
birni, vegna þess hve eldri systkini
mín fluttu snemma að heiman. En nú
skorti ekki heimilsfólkið!
Eg saknaði Akureyrar nokkuð
fyrstu árin, en svo fór ég að samlagast
hinu nýja umhverfi og nú held ég að
ég kærði mig ekki um að flytjast
norður á ný. Þó áttum við húsið okkar
fyrir norðan allan þann tíma sem við
bjuggum á Hrafnistu og vorum þar
löngum í fríum okkar. Það seldum við
loks þegar við keyptum húsið hér að
Mávahrauni 14 og höfum nú verið hér
í fjórtán ár. Eg held að loks þegar við
Sigríður seldum nyrðra að við höfum
fundið að við höfðum slitið festarnar
við Akureyri."
Gott samstarfsfólk
„Ég tel mig geta sagt að ég hafi átt
mjög gott samstarf við alla sem ég
þarf að eiga samskipti við, þótt kanns-
ki sé ég talsvert lokaður inni á minni
skrifstofu. Starf mitt snýst fyrst og
fremst um að sjá um þau viðskipti
sem heimilið á við Tryggingastofnun-
ina, að heimilismenn fái þaðan allt
það sem þeim ber og að fylgja því eft-
ir, en jafnframt að vera ábyrgur gagn-
vart Tryggingastofnun að þvf leyti að
hún sé ekki hlunnfarin á neinn hátt.
Þetta vona ég að mér hafi tekist. Svo
eru gjaldkera- og fjármálstörf önnur
sem ég sinni í umborði fjármálstjór-
ans, eins og ég nefndi. Og ekki vil ég
láta hjá líða að nefna að ég hef átt því
láni að fagna að hafa mjög gott starfs-
fólk. A skrifstofunni vinna einar sjö
konur, en sumar eru ekki beinlínis
mínir starfsmenn, því launadeildin hjá
okkur er nánast hluti af launadeild
Hrafnistanna beggja og því alveg
undir stjórn fjármálastjóra, eftir að
heimilið stækkaði. Þá rekum við lítið
bankaútibú frá Islandsbanka og því
sinnir ein kona sem einnig vinnur á
skrifstofunni hjá okkur.“
Kynntist „sjómannagrúpp-
unni“ snemma
„En það hefur nú semsé verið mitt
hlutverk í 21 ár að skrá fólk inn á
Hrafnistu og sjá um hagsmuni þess
eftir bestu getu. Og nú horfist ég í
augu við það að þegar fólk á mínum
aldri er að flytjast inn á Hrafnistu er
ég að útskrifast þaðan!
Fyrir mér hefur þetta starf verið
eins og önnur skrifstofuvinna á marg-
an hátt og oftast hefur verið meira en
nóg að gera. Þegar ég hóf störf hafði
ég ekki fyrr kynnst starfsemi sem
þessari nema úr fjarlægð, því þótt
Sigríður væri í þrettán ár forstöðu-
kona á Akueyri, þá þekkti ég þann
vettvang ekki nema takmarkað. Eigi
að síður þekkti ég ýmsa forystumenn
Sjómannasamtakanna í gegnum mín
lelagsstörf, en ég var yfir tuttugu ár í
stjórn Félags verslunar- og skrifstofu-
fólks á Akureyri og formaður þess
síðustu árin. Því sat ég flest Alþýðu-
sambandsþing frá 1956 og þar til ég
flutti suður. Kynntist ég þá þessari
„sjómannagrúppu" sem ég kallaði
svo. Eins og verða vill á þingum þá
eru fundirnir ekki allir svo skemmti-
legir og því sóttist ég eftir að setjast
við borð Sjómannafélags Reykjavík-
ur, því þar var alltaf eitthvað um að
vera og maður kynntist hressum körl-
um, eins og Jóni heitnum Sigurðssyni,
Pétri heitnum Sigurðssyni og fleirum,
en sumir af þeim settust síðar að á
Hrafnistu í Hafnarfirði sem heimilis-
menn. Þar endurnýjuðust þessi
kynni.“
Sjómenn eiga að láta sig
reksturinn meiru varða
„Sem áhorfandi þá get ég ekki ann-
að en dáðst að því framtaki Sjó-
mannasamtakanna sem Hrafnistu-
heimilin eru. Það er nokkuð sérstakt,
ef ekki einstakt, að drífa upp slíkan
rekstur, en eins og allir vita er þetta
upphaflega sprottið upp af brennandi
hugsjón og fágætum dugnaði manna
sem við kynntumst mörgum þegar við
komum suður.
En eitt er það sem ég hef alltaf
undrast ofurlítið, og það er að þótt
þetta sé allt rekið af slíkri reisn og
dugnaði að þá er líkt og sjómanna-
stéttin sem slfk, hinn almenni sjómað-
ur, sé hálf sinnulaus gagnvart þessum
eignum sínum, ef ég má orða það svo.
Ég hef orðið var við að menn eru
margir mjög fáfróðir um þessi mál og
skipta sér sorglega lítið af þeim. Ég
vildi með öðrum orðum sjá að sjó-
menn sinntu þessum málefnum betur
en þeir hafa gert og létu þau sig meiru
varða. Þetta er rekstur sem sjómanna-
stéttin hefur með höndum og menn
eiga að skipta sér af honum, gagn-
rýna, ef þeim finnst þörf á og reyna að
benda á leiðir til úrbóta, en fyrst og
fremst styðja við starfið eins og þeim
er unnt. Mér finnst að þeir hafi ástæðu
til að vera svo stoltir af þessum
rekstri.
Á sama hátt verða stjórnendur
Hrafnistuheimilanna alltaf að vera
minnugir þess að það var sjómanna-
stéttin og launþegafélög sjómanna
sem byggðu upp og eiga þennan
rekstur.“
Tók ekki upp fastan viðtals-
tíma fyrr en í febrúar sl.
„En nú fer þessum kafla í lífi okk-
ar Sigríðar að ljúka og við fylgjumst
að í því eins og svo mörgu. Við erum
fædd sama árið og erum meira að
segja fermingarsystkin, en við fermd-
ust þann 17. maí 1942 í Akueyrar-
kirkju hjá séra Friðriki Rafnar. Við
vorum 72 sem fermdust í það skiptið
og 1992, að 50 árum liðnum, kom
„fermingingarbarnahópurinn“ saman.