Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Síða 47

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
47
— Guðmundur skipstjóri, Sigurður
Baldur Guðmundsson háseti, Sigur-
jón Viktor Finnbogason háseti, Har-
aldur Jónsson háseti og ég.“
Vélin bilar — talstöðin í landi
„Við lögðum í hann klukkan rúm-
lega 1.00 eftir miðnætti aðfaranótt
mánudagsins 19. febrúar 1940. Lín-
una lögðum við í birtingu 8 sjómílur
vestur af Sandgerði og veður var gott
allt fram til þess að við vorum búnir
að draga síðasta bólfærið klukkan
16.00 um daginn. Við hugðumst fara
að stíma í land, en þá gerðist tvennt í
einu: vélin hjá okkur bilaði og í sama
mund skall á svartabylur af norð-
austri. Ég var fljótur að sjá hvað gerst
hafði: Vélin hafði brætt úr sveifarás-
legunni og því lítil von um að hún
kæmi að frekari notum. Hér var illt í
efni: Við gátum nefnilega ekki stað-
sett okkur né gefið nein neyðarmerki,
því engin tæki voru til staðar í bátnum
— talstöðin var biluð og var í viðgerð
í Reykjavík. Drógum við skipverjar
því upp neyðarflagg og settum kúlu í
afturmastrið, jafnframt því sem seglin
voru dregin upp. Vonuðum við að bát-
ar á leið til lands yrðu okkar varir. Við
sáum líka brátt vélbát og síðar togara
skammt frá okkur og kveiktum bál á
þiljum til þess að vekja eftirtekt hans
á okkur, en hann breytti aðeins um
stefnu og hvarf út í sortann. Hlýtur
hann þó að hafa séð bálið.“
Vatnið rann niður í kjalsogið
„Sífellt bætti í veðrið og að því
kont að bátinn tók að reka stjórnlaust
um hafið. Það var kolvitlaust veður
alla dagana. Ég var sífellt að fást við
að taka vélina í sundur og tókst það
loksins og reyndi ég að framkvæma
viðgerð á henni. En allar tilraunir til
þess að koma henni í gang mistókust.
Fyrst fór allt loftið af þrýstikútnum,
og var þá reynt að bregða kaðli yfir
kasthjólið og og draga vélina í gang.
En þær tilraunir mistókust allar. Þetta
var aðfaranótt miðvikudagsins sem
var þriðji dagur hrakninga okkar.
Kostur var ekki mikill um borð,
onda ekki gert ráð fyrir að við á þess-
um bátum værum á sjó nema sólar-
hring í einu. Við átum því af aflanum,
lifur fyrsta daginn og hrogn næstu
Flakið afKristjáni ífjönmni í Skiptivík.
þrjá dagana, en fiskurinn varð slæmur
til átu þegar á leið. Vatn var af skorn-
um skammti um borð og þorstinn
varð okkur erfiður. Það kom fram á
sínum tfma að lítið vatn hefði verið
um borð hjá okkur, en það var ekki
rétt. Vatnstankarnir höfðu verið fylltir
eins og alltaf var gert þegar lagt var
frá landi. Hins vegar gerðist það
óhapp að vatnið fór forgörðum. Einn
okkar hafði farið niður að laga kaffí,
en þá reyndist frosið í krananum. Því
miður gleymdi hann að skrúfa fyrir
kranann aftur og þegar krapastíflan
síðar losnaði tók vatnið að renna og
rann allt niður í kjöl. í fyrstu átum við
því snjó, sleiktum möstrin eða skol-
uðum munninn með sjó, til þess að
tungan festist ekki við góminn.
Ýrnissa fleiri ráða neyttum við til
þess að ná í ómengað vatn. Til dæmis
fór einn okkar upp í reiðann og fyllti
þar skaftpott af snjó sem síðan var
bræddur á kabyssunni. En okkur til
Skipshöfhin á vélbátnum Kristjáni, taliðfrá vinstri: Haraldur Jónsson, Kjartan
Guðjónsson, Sigurður Guðmundsson, Guðmundur Bœringsson, Sigurjón Vikt-
or Finnbogason.