Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Qupperneq 48

48
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Vélbáturinn Kristján. Myndin er tekin þegar hann hét enn Jón Finnsson og bar
skrásetningarstafina GK-506
mikilla vonbrigða reyndist vatnið
vera saltmengað.“
Bjó til eimingartæki
„En það átti eftir að koma sér vel
að ég kunni dálítið fyrir mér í brugg-
un landa. Því smíðaði ég nú eimingar-
tæki þarna um borð. Það gerði ég með
því að taka olíuleiðsluna frá vélinni
og hringa hana saman í vafninga,
þannig að hún komst fyrir í vatnsfötu.
Síðan var tekinn brúsi undan smur-
olíu, í hann stungið korktappa og end-
anum á pípunni stungið í gegnum
hann. Þá var brúsinn hálffylltur af sjó
og hitaður á kabyssunni. Fyrsta til-
raunin mistókst, þar sem brúsinn
þoldi ekki þrýstinginn og sprakk, en í
annarri tilraun fór vatnið að leka í
dropatali úl um enda pípunnar og með
því að eima stöðugt allan sólarhring-
inn tókst okkur að fá 3-4 flöskur á sól-
arhring, sem gátu slökkt sárasta þorst-
ann.
Við skiptum með okkur vöktum,
þannig að þrír skyldu vera uppi við
fimm tíma í senn og tveir hvílast. En
undir það síðasta urðum við stöðugt
að vera að passa upp á vatnseiming-
una. Það má lengi þreyja hungur, en
þarna reyndum við að þorstinn kvelur
menn óskaplega. Nei, aldrei urðu nú
nein eftirmál vegna þessarar brugg-
kunnáttu minnar. Það gerðist síðar að
ég hitti lögregluþjón í Reykjavík og
hann sagði sem svo að það væri nú
munur að kunna að brugga landa. En
sögusagnir sem á kreik komust um að
ég hafi verið einhver stórtækur brugg-
ari eru hreinasta vitleysa.“
Víðtæk leit án árangurs
„Leit var hafin að okkur mjög fljót-
lega eftir að við komum ekki að landi
á tilsettum tíma. Var Sæbjörg send út
frá Reykjavík að leita okkar á þriðju-
deginum, en án árangurs — veðrið
var þannig. Þá voru varðskipin Ægir
og Oðinn send á vettvang til þess að
leita okkar þegar veður skánaði og var
þá löngu búið að auglýsa eftir bátnum
í útvarpi. Á miðvikudagsmorgun dró
heldur úr ofsanum og Sæbjörg, Ægir
og Oðinn sigldu vítt og breitt um
svæðið úti af Sandgerði þennan dag.
Til dæmis fór Sæbjörg með landi suð-
ur undir Reykjanes og þaðan norðan-
vert við Eldey um 60 mílur á haf út. Á
fimmtudeginum var veður sæmilegt
og leituðu þá auk varðskipanna 23
vélbátar frá Sandgerði sem dreifðu sér
um leitarsvæðið. Héldu flestir 20-30
mílur út, en fundu ekkert. Það skip
sem lengst leitaði var Ægir sem sigldi
suðvestur frá Reykjanesi, allt að 95
sjómílur út og hélt þaðan norður á
móts við Snæfellsnes. En þá munum
við hafa verið of langt úti til þess að
menn fyndu okkur. Á föstudag leituðu
svo Ægir og Sæbjörg á Faxaflóasvæð-
inu, en urðu einskis vísari fremur en
áður. Eftir þann dag, þ.e. fimm daga,
vorum við taldir af og leitinni hætt.“
Brenndu lóðastömpum, lóða-
belgjum og einni kojunni
„Eins og nærri má geta var kuldinn
um borð óskaplega mikill. Við hent-
um okkur í öllum fötunum í kojurnar,
en lítið varð um svefninn, heldur
blunduðum við aðeins. I lúkarnum
var megn stækja af olíu og öðru því
sem við brenndum. Við héldum nefni-
lega á okkur hita með því að brenna
öllu sem hægt var — lóðastömpum,
lóðabelgjum, fjölum úr lestinni og
meira að segja einni kojunni. En það
skipti miklu máli hve vel við stóðum
saman allir fimm og héldum ró okkar.