Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Qupperneq 50

50
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Gott er að hafa svona sið
sjóða landa er það á við.
O, ó, heyrið hetjulið
— heilrœðið.
En sjómannastéttin ltafði mikið
gagn af þessu slysi, því eftir þetta var
farið að leita mikið betur að týndum
bátum. Því hafði verið slegið föstu
mjög fljótlega að báturinn væri sokk-
inn með manni og mús. Öryggi sjó-
manna hefur líka aukist og neyðarút-
búnaður er orðinn svo langtum betri
nú en var. Fyrir utan það að við vor-
um talstöðvarlausir var enginn dýpt-
armælir til staðar, hvað þá ratsjá. Og
við vorum komnir það langt frá landi
að við vorum hættir að sjá fugl.“
Enn í sjávarháska viku síðar!
„Viku seinna fór ég aftur til sjós og
nú á vélbátnum Hirti Péturssyni sem
gerður var út frá Sandgerði. Hafði ég
hlaupið í skarðið fyrir vélamanninn.
Þá lenti ég enn í hrakningum og það á
sama stað og áður. Skyndilega hvessti
mikið af suð-vestri og þegar við vor-
um að draga fyrsta balann kom þessi
feiknalega mikla dræsa upp á yfir-
borðið og allt fór í skrúfuna. Vélin
snarstoppaði og ég setti hana í gang
aftur, en gat ekki kúplað, vegna
dræsunnar í skrúfunni. Talstöðin var í
landi til viðgerðar, eins og verið hafði
á Kristjáni, og við settum upp neyðar-
flaggið. En í því kom Brúarfoss fyrir
Reykjanesið og setti stefnuna beint á
okkur. Fyrst var reynt að koma létta-
bátnum til okkar, en veðrið var svo
vont að þeir á Brúarfossi treystu sér
ekki í hann. Varð það því úr að skipið
lagðist að okkur og tók bátinn í tog.
Síðan kölluðu þeir í varðskipið Sæ-
björgu og dró hún okkur inn til Kefla-
víkur. Þar varð að setja bátinn í slipp,
til þess að hreinsa úr skrúfunni.
En þegar þessi vandræði byrjuðu,
þá datt mér ekki annað í hug en það
að ég hefði verið sá eini feigi af okk-
ur á Kristjáni og að nú væri komið að
endalokunum. En svo reyndist ekki
vera, og það kom enn betur í ljós þeg-
ar Hjörtur Pétursson fórst rúmu ári
síðar með allri áhöfn — þar á meðal
„ Undirþað síðasta urðum við stöðugt
að vera að passa upp á vatnseiming-
una. “ (Ljósm.: Sjómdbl. AM)
vélamanninum sem ég hafði hlaupið í
skarðið fyrir í umrætt skipti.
52 ára sjómennskuferill
„Árið 1944 urðu þær breytingar á
högum mínum að ég ílutti til Ólafs-
fjarðar og hóf þar búskap. Frá Ólafs-
firði sótti ég vertíðir suður á land, þar
á meðal tvívegis til Vestmannaeyja,
1941 og 1942. En þar sem þetta var
óhagkvæmt þegar til lengdar lét,
llutti ég enn búferlum að fjórum árum
liðnum og nú til Bolungarvíkur. Það
hefur verið 1948 og á Bolungarvík
bjó ég æ síðan. Þar var ég lengi á bát-
um Einars Guðfinnssonar sem véla-
maður. Þetta voru litlir bátar til að
byrja með og byrjaði ég á Sólrúnu hjá
Sigurgeir Sigurðssyni, sem var prýð-
ismaður og ég minnist með þakklæti.
Hjá honum var ég í tvö ár, en var svo
sjálfur með bátinn í eitt ár og þá var
báturinn svo úr sér genginn að hann
var seldur til Reykjavíkur fyrir lítið
verð. Þar mun hann hafa verið endur-
bættur og gerður út um tíma. En svo
eignaðist ég trillu sem ég kallaði
Skuld og á henni reri ég á sumrum
ásamt strákunum mínum sex. Þeir
voru um borð hjá mér þar til þeir einn
af öðrum tíndust yfir á stærri bátana.
Á Skuld reri ég til 72 ára aldurs og
líkaði það vel.
Ég var af og til á vertíð í Bolungar-
vík framan af, en vann annars oftast í
frystihúsinu þar á vetrum, lengi við
flökun. Ég hætti ekki að vinna fyrr en
daginn áður en ég varð áttræður,
1987. Þá hafði ég lengi starfað í
frystihúsinu við að stála, en alls var
ég búinn að vera í 52 ár til sjós þegar
þama var komið sögu, ef ég tel trillu-
árin mín með...
Ég gifti mig sumarið 1940, nokkru
eftir hrakningana á Kristjáni. Við
Halldóra Maríasdóttir kona mín eign-
uðumst tíu börn, en af þeim létust þrjú
af slysförum. Ég fór ekki í sjóinn, en
það átti fyrir elsta syni mínum að
liggja. Hann fórst með Heiðrúnu frá
Bolungarvík í óveðrinu 1968 þegar
nokkrir togarar fóru niður í Djúpinu.
Annar sonur minn fórst í bruna í Dan-
mörku og yngsta dóttir mín drukknaði
í höfninni á Isafirði aðeins tuttugu og
tveggja ára. Aldrei fannst skýring á
hvernig það atvikaðist. Lífið er mikill
skóli, en ég tel mig ríkan mann að
eiga sjö börn og 29 barnabörn og 34
barnabarnabörn. Það er mikil auðlegð
og þetta átti ég allt eftir þegar ég
komst lífs úr hrakningunum á Krist-
jáni. Halldóra kona mín lést árið
1970.“
Hér með látum við samtali okkar
við sækempuna Kjartan Guðjónsson
vélstjóra lokið. Hann hefur sannar-
lega margs að minnast. En hann vill
nota þetta tækifæri til þess að færa
öllu starfsfólkinu á Hrafnistu í Hafn-
arfirði bestu þakkir fyrir frábæra um-
önnum og góða framkomu og að-
hlynningu í hvívetna. „Einkum á hún
Bryndís mín, sem hefur verið með
mig í þjálfun, þar sem ég er svo slæm-
ur í fótunum, einlægar þakkir mínar
skilið, sem og hennar samstarfskon-
ur,“ segir hann að endingu. Þessum
þakkarorðum er okkur ljúft að koma
til skila og árnum sögumanni okkar
allra heilla.
AM