Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Qupperneq 53

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
53
Nýja Esja.
ið. Ég var svo sem ekkert stássklædd-
ur og þegar á dansleikinn kom fannst
Norsurum fátt um. Þetta var þá bara
lítill, skítugur strákur, liðlega 16 ára
og ekki mikill bógur.
Ég reyndi að forða mér út úr dans-
húsinu, en þá komu nokkrar stelpur
og hópuðust um mig. Ég stóð þarna
eins og illa gerður hlutur með hendur
í vösum, vissi lítt hvern hátt skyldi
upp taka og var fremur óhress. Veit ég
þá ekki fyrr en ein daman rýkur á mig
og tekur að kyssa mig af miklum
ákafa. Seinna hefði ég kannski ekki
fúlsað við þessu, en þó ekki sé fyrir að
synja að nokkurrar löngunar gætti,
var kjarkurinn ekki meiri en svo að ég
gróf hendurnar dýpra í vasana og lét
svo fætur forða mér úr þessum háska.
Seinna skrifaðist ég á við þessa
stúlku, en ástamál komu aldrei til
greina, enda sáumst við aldrei síðan.“
Kafbátnuin „Nautilusi“
bjargað
„í einni ferðinni vorum við sendir
norður í ísinn til að svipast um eftir
kafbátnum Nautilusi sem hafði sent
frá sér neyðarskeyti, en leiðangurs-
stjóri á honum var Wilkins. Eins og
kunnugt er var ætlun hans að bora sig
upp um ísinn á heimskautinu.
Við komumst í vökina þar sem kaf-
báturinn var og tókum allan mann-
skapinn um borð. Kafbátnum var
sökkt þarna, eftir að öllum tækjum úr
honum hafði verið bjargað.
Af einhverjum ástæðum var ég
gerður hægri hönd Wilkins, var með-
al annars látinn bjarga því sem hann
vildi leyndu halda. Fyrir þetta gaf
hann mér nokkra dollara og ég lét
tattóvera mig fyrir einn þeirra, „true
love, “ auk norska og íslenska fánans.
Kafbátsmennina fluttum við lil Nor-
egs. Þetta voru erfiðar siglingar í ís og
stórviðri og oft var það að ísinn buldi
svo á skipinu að allt virtist vera að
hrynja saman. Klakklaust komumst
við samt frá þessu öllu og í október
var skipinu lagt í Bergen. Skömmu
síðar kom Nova og með henni fór ég
U1 íslands. Mitt fyrsta verk var að
hringja í skólastjórann á Eiðum og
óska eftir að fá að Ijúka skólanum.
Hann kvað það sjálfsagt og prófi það-
an lauk ég 1932.“
Listamannsáráttan og
sjómennskan
„Áður en lengra er haldið er
kannski réll að geta þess að frá barn-
æsku var ég haldinn ríkulegri til-
hneigingu til að teikna og mála og var
víst ekki nema sjö ára þegar ég fyrst
fór að rissa. Á þessum árum, þar sent
nú er komið sögu, teiknaði ég og mál-
aði talsvert, og á Eiðum naut ég til-
sagnar Þórarins Þórarinssonar, síðar
skólastjóra. Hann kenndi mér einnig
listhlaup á skautum, en frægur af
þeirri íþrótt hef ég nú ekki orðið.
Áráttan til að mála hefur aldrei
skilið við mig og alltaf togaðist á í
mér löngunin til að mála og sjó-
mennskan — veit ég ekki hvað réði
úrslitum. En í Blöndals-ættinni var
einn listmáli, Gunnlaugur Blöndal, og
hann var á þeirrar tíðar mælikvarða
ekki „fær um að sjá fyrir sér,“ svo
ekki þótti víst efnilegt á Eiðum að ég
færi að feta listamannsbrautina. En ég
minnist þess að á æskuárum mínum
varð þýskur ferðamaður lil þess að
gefa mér tréliti, og systir Ásmundar
Guðmundssonar, Guðrún Reykholt,
gaf mér vatnsliti, og þetta varð mjög
til þess að kynda undir lista-
mannslöngun minni. Þannig var ég
eitt sinn sendur að sækja beljurnar en
kom með mynd af beljunum til baka.
Beljurnar urðu eftir.
Svo tæpt stóð að búið var að út-
vega mér skólavist í Menntaskólanum
á Akureyri og hefði úr því orðið tel ég