Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Side 136

136
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
ast í Rekavík bak Höfn. Ég var með
tvíhleypu, sá tófu og skaut á hana
öðru skotinu, en særði hana aðeins.
Hljóp svo fyrir hana, en datt með höf-
uðið við stóran stein. Skotið hljóp úr
byssunni í steininn og svo framan í
mig, og upp reis ég alblóðugur. Af til-
viljun voru þarna skammt frá staddir
drengir úr hjálparsveit skáta í Reykja-
vík. Þeir fluttu mig til Hesteyrar, þar
sem ég fékk andlitshreinsun hjá
sæmdarhjónunum Pétri Péturssyni og
frú frá Grænagarði á ísafirði. Við
læknisrannsókn kom í ljós að högl
voru víða í hausnum á mér, sum
plokkaði hann burt, slatti var eftir,
m.a. þau sem hann sagði að lægju svo
nálægt höfuðkúpunni hægra megin að
hann þyrði ekki að eiga við þau. Taldi
að setjast myndi að þeim með tíman-
um. En ef ekki, yrði ég að fara í að-
gerð á spítala í Reykjavík. Höglin
sitja enn á sínum stað, sum þeirra, en
sum hef ég plokkað út, m.a. úr hök-
unni á mér.“
„Þá kom að mér þessi undar-
Iega vissa um návist ein-
hvers...“
„Þannig var nú það. Og áfram get
ég haldið. Eitt árið fórst vélbátur
þarna úti af ströndunum, nánar tiltek-
ið á Óðins- og Andrupsboðagrynning-
unum. Um það bil 40-60 tonna bátur.
Ungir menn frá Önundarfirði voru að
sigla honum frá Ólafsfirði til Önund-
arfjarðar, að mig minnir. Þeir lentu í
norðan-norðaustan fárviðri og blind-
hríð. Ég held að menn hafi síðast
heyrt f honum á þessum slóðum.
Slysavarnafélag Isafjarðar fór þess á
leit við mig að ganga austur víkur og
vita hvort ég yrði einhvers vísari. Ég
fór fyrirvaralaust af stað. Þetta var
erfið ferð, því að snjór var víða í klof,
og fram af bökkunum í Smiðjuvík og
út af Barði, sem er fjall milli Smiðju-
víkur og Barðsvíkur, var óhemju
snjór. Veður fór batnandi en mikið
brim. Þetta var raunar lífshættulegt,
þar sem snjóbakkinn var svo þykkur
að ég varð sums staðar að skríða ofan
á honum svo ég færi ekki í kaf. Ég
reyndi því að hlaupa eftir fjörunni við
útsogin og svo æða upp í snjóskaflinn
undan briminu. Það var lítið gaman.
En hið undarlega var að ég hafði enga
tilfinningu fyrir sjálfum mér. Ég var
þarna vegna manna, sem kannske
voru í nauðum staddir, og sú tilfinn-
ing réði öllum mínum viðbrögðum.
Ég sjálfur ekkert.
Ég hef oft hugsað um þetta dæmi.
Ein vesöl mannvera í þessum hrika-
legu snjó- og brimauðnum. Engin von
um björgun, ef eitthvað kæmi fyrir
mig. Þar að auki hrópandi sí og æ, ef
verið gæti að einhver hefði komist lífs
af og heyrði til mín. Ég hef aldrei skil-
ið þann mátt, sem etur manni áfram
undir slíkum kringumstæðum. Það
var byrjað að skyggja en áfram komst
ég. Undir Barðsfjallinu miðju gengur
vik inn í fjallið. Umhverfis þetta vik
er ekkert nema stórgrýti, og því ekk-
ert of auðveld aðkoman. Þarna nam
ég staðar, enda ekkert fýsilegt yfir-
ferðar, því að inn í vikið æddi hver
brimskaflinn á fætur öðrum. En blind-
ur á allt, nema að áfram yrði ég að
komast, beið ég lags, og við útsogið
tók ég á sprett. Ég hef víst verið kom-
inn svo sem þrjá fjórðu af leiðinni,
þegar brimskafl braust yfir mig. í of-
boði greip ég fram fyrir mig, náði ein-
hverju taki með hægri hendinni, en
vissi síðan ekki af mér fyrr en ég lá á
klettasnös, en þó réttum megin við
skoruna, skyrpandi út úr mér snjó og
klórandi mig á þurrt. Þetta getur ekki
hafa varað nema örskamma stund, því
að ég hafði ekki drukkið þann sjó, að
það bagaði mig.
Einu verð ég að skjóta inn í þetta,
þótt fólki finnist það efalaust Ijar-
stæða. Sem ég lá þarna, búinn að
jafna mig nokkurn veginn, þá kom að
mér þessi undarlega vissa um návist
einhvers. Návist máttar, er í fólst
furðuleg upphafning, hjálp, styrkur,
einhver alltumfaðmandi varmi. Ég á
enga haldbæra skýringu á þessu. Þetta
hefur fylgt mér í áratugi, og ég fundið
návist þess á erfiðum stundum. Ég
þurfti eitt sinn að fást við sjálfan mig
úti í eyðimörk, ef svo má segja, og þá
fann ég fyrst fyrir þessu. En það er
önnur saga. Mér gekk vel yfir ána í
Barðsvík og heim að skipsbrots-
mannaskýlinu. Kveikti þar upp í kab-
yssunni og steinsofnaði. Á leiðinni til
baka fann ég á rekanum sjógalla af
mönnum og smápart af bóg skipsins.
Mörgum sögum gæti ég bætt hér
við sem ekki gefa þessum eftir, en það
yrði of langt mál hér.“
Slysið í Þórkötlustaðanesi
„Hér að framan hef ég vikið að
slysi sem ég varð fyrir á þeim árum
sem ég bjó í Grindavík og ég hef bor-
ið menjar eftir síðan. Ég hafði ætlað
að breyta og endurbæta hús mitt í Þór-
kötlustaðanesi m.a. innskipan þess, en
til þess varð ég að brjóta niður tvo
steinveggi, er luktu um hluta af eld-
húsinu. Þeir náðu saman um skor-
stein, er að mestu stóð inni í eldhúsi.
Til þess að auðvelda mér það ákvað
ég að brjóta í þá rauf með gólfinu. I
barnaskap mínum ályktaði ég að þótt
ég bryti undan þeim þá mundi skor-
steinninn halda þeim uppi og ég síðan
með lítilli fyrirhöfn fella allt með
nokkrum höggum. Ég lauk þessu und-
an öðrum þeirra og hélt því ótrauður
áfram með hinn.
Þegar ég átti eftir tæp tvö fet að
skorsteini kvað við brestur og alll tók
að falla að mér. Fyrir nær ósjálfrátt
viðbragð kastaði ég mér í átt að út-
vegg á móti, og við smáspöl að gólfi
skall efri brún annars veggjarins á
hrygginn á mér. Eitthvað af þessum
skamrna tíma er mér óljóst, og smá-
tími leið þar til ég rankaði við mér.
Undirrót þess er þá gerðist er mér enn
ekki ljós. Ég heyrði sjálfan mig segja
upphátt: „Vertu nú rólegur. Vertu nú
rólegur.“ Þetta viðbragð mitt er lyg-
inni líkast. Við fyrstu hreyfingu fann
ég að ég var nær allur laus undir
veggnum, aðeins vinstri fóturinn fast-
ur. Á miðju gólfinu hafði myndast
hrúga af möl og grjóti. í fallinu hafði
efri brún veggjarins rétt náð að skella
á hrygginn á mér, en stöðvast við
hrúguna án þess að brotna og fótur
minn klemmst þar á milli. Það virðist
hafa bjargað lífi mínu.
Armslengd frá höfði mér var niður-
fallsrör, og við það að horfa á það
færðist ég allur í aukana, greip um
það báðum höndum og með snöggu
átaki reif ég fótinn lausan, svo að eft-
ir á hrúgunni voru bæði sokkur og
skór. Þar með var ég allur laus.
Hálfdofinn lá ég þarna og mókti án
þess að finna til í hrygg eða fæti, lá
þarna í sleni hreyfingarlaus, lamaður
allri hugsun að gera eitthvað. Það var