Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Qupperneq 138

rumska og snúa til höfði undan heit-
um strokum er fóru um andlit mitt og
lágu eymdarlegu ýlfri. Þarna var
kominn hundur, er rak trýnið framaní
mig og sleikti mig ákaft. Svo heyrði
ég kallað á hundinn, er lét sem ekkert
væri. Aftur var kallað og þá spratt af
vörum mér hróp. Það var ekki fyrr
dáið út en yfir mér stóð maður er
spurði, hvern fjandann ég væri að
gera þarna. Og nú gerðist það, sem
kannske er örðugast að trúa í tengsl-
um við þetta slys. Ég svaraði honum
skýrri eðlilegri röddu eins og ekkert
væri að mér, að ég væri slasaður.
Hann hnusaði við og taldi þetta leik-
araskap af mér, því hann þekkti ntig
og vissi að ég var ekki vanur að fara
troðnar slóðir. En þegar ég hinn róleg-
asti sagði honum að ég væri fótbrot-
inn og kannske með skemmdan hrygg
og hefði legið þarna alla nóttina, þá
heyrði ég hann segja: Guð hjálpi mér,
og jafnskjótt var hann horfinn og
hundurinn með honum.
Þótt ég væri vaknaður, þá svam
samt í mér óvissa um hvort þetta hefði
verið raunveruleiki og að ég yrði sótt-
ur, og með þá hugsun lá ég án frekari
heilabrota, þar til ég heyrði í bílflautu
og smáskruðning. Litlu síðar birtust
fjórir menn, er hrifu mig uppúr elds-
tónni. Það voru lítið svipglaðir menn,
er undu hvítu laki um fótinn á mér,
lögðu mig svo á sjúkrabörur og uppá
bíl. Mér var komið fyrir inní stofu hjá
eldri konu í Þórkötlustaðahverfi, þar
drakk ég kaffi og reykti sígarettu, eins
og ekkert væri að mér, þar til læknir
úr Keflavík kom og sprautaði í mig
það nægu morfíni, að ég vissi ekkert
af mér fyrr en ég lá í rúmi á Landspít-
ala hálfur í gifsi. Sárið á fætinum
hafðist illa við. Það hljóp í það of-
holdgun, svo rífa varð það tvisvar
upp, áður en sárið lokaðist. Ristin
hafði höggvist sundur að þremur
fímmtu, en sá partur tæst í sundur,
þegar ég reif fótinn undan veggnum.
Mjóhryggurinn nánast eins og boga-
vægt S í laginu og er það enn þegar
þetta er ritað.“
*
I biðsalnum
„Tveimur smáatriðum sem gerðust
á spítalanum, vil ég bæta við. Ég var í
stofu með fimm sjúklingum, einn
þeirra var lautinant í Hjálpræðishern-
um, ljúfur maður og viðræðugóður.
Klukkan fímm einn morgun reis hann
upp í rúmi sínu, furðu lostinn og seg-
ist ekkert skilja í því að sér hafi ekk-
ert batnað þótt þúsundir fólks hafi
beðið fyrir sér frá því hann veiktist. A
sama augnabliki staðfesti hann með
sjálfum sér að allar bænirnar höfðu
verið til einskis. Að þessum töluðum
orðum lagðist hann útaf og dó.
Dag einn var komið með á stofuna
Bjarna Finnbogason frá Búðum á
Snæfellsnesi. Hann var mikill sóma-
maður og þekktur landabruggari. Oft
var deyfð yfir mönnum á stofunni, og
nú til þess að hressa uppá mannskap-
inn, þá reis upp þessi maður, er kom-
inn var til málamynda rannsóknar,
helsjúkur af krabbameini, og tók að
segja brandara og síðan litríkar sögur
af viðureign sinni og annarra við
Björn Blöndal, er frægur var fyrir að
þefa uppi bruggara. Þessum frásögn-
um hætti hann ekki fyrr en glaðlegur
svipur sást á hverju andliti. Viku
seinna var hann fluttur á Sólvang í
Hafnarfirði.
Þegar ég var talinn úr hættu, var
ekið með mig á Sólvang. Yfirlæknir
þar var Olafur Olafsson, drengur góð-
ur, bókasafnari mikill og hafði verið
læknir í Stykkishólmi árum saman.
Einn daginn bað hann mig að fara til
Bjarna, er lá í næstu stofu, og sitja hjá
honum, því hann væri kominn á síð-
asta snúning. Og ég þangað. Hann var
þá orðinn rænulítill og rétt skildist
hvað hann sagði. Við smálagfæringu
á sæng hans fann ég að allur líkami
hans var orðinn helkaldur, og svo illa
gekk honum að gera sig skiljanlegan,
að við hverja setningu varð hann að
slæma fingrum að tungu sér svo mað-
ur greindi hvað hann sagði. Eitthvað
lá honum þungt á hjarta og eftir mik-
ið basl tókst mér að greina þá bón
hans að ég skrifaði til bróður hans, er
þá var einn af verktökunum á Kefla-
víkurflugvelli, að hann sæi um að
kona sín færi ekki á vonarvöl, hvað ég
gerði og kom til skila. Sat síðan hjá
honum þar til hann andaðist nokkru
síðar.
Aldrei heyrði ég æðruorð af vörum
þessa manns, aldrei vott af sjálfsmeð-
aumkun. Þegar hann fann helfróna
slæmast um sig nöprum þunga, þá hóf
þessi maður þann tvíþætta leik að
létta á sjálfum sér með snjöllum og
frjóríkum sögum, er hófu alla nær-
stadda úr rúmum sínum. Og um and-
lit dauðans flögraði bros úr glotti
hans. Hversu oft hafa menn hrærst til
meðvitundar um píslir mannsins eins
og þær rista dýpst í kæfðu neyðar-
ópi?“
Fasteigna- og skipasala
Bæjarhrauni 22