Eimreiðin - 01.01.1925, Blaðsíða 79

E'MREIÐIN
LÍFQJAFINN
75
Til að þakka mér, svaraði hann, og áður en varði var
‘ann horfinn mér út í þokuna.
trúi á kraftaverk.
^au gerðust áður fyrri. Og þau gerast enn í dag.
Við nefnum þau öðrum nöfnum en áður. En þau eru
«raftaverk eigi að síður.
Orðið lífgjafi hafði bitið sig fast í meðvitund mína, og eg
0 að brjóta heilann um það.
£-9 gekk inn á spilaknæpu eina og fékk mér sæti. Og
Parna sat eg og hugsaði. Knettirnir á knattborðunum fyrir
aman mig skullu saman og slóu fé úr höndum þeirra, sem
Sl2t máttu við að veita sér slíka skemtun.
^9 sat lengi þarna inni, það var ekki um annan stað að
ræða. Framundan lá önnur nótt í fangelsinu. En þó fanst
mer dagurinn vera lengur að líða en nóttin.
h>að var hlýtt þarna inni. Orðaskvaldrið, reglubundið brakið
1 h'abeinsknöttunum og dynkirnir frá knattgeirunum, er þeim
Var hlammað niður í marmaragólfið — alt þetta rann að lok-
Um saman í eina daufa, tilbreytingarlausa suðu fyrir eyrum
mór. Því næst féll eg í svefn.
trúi á guð, kraftaverk og vitranir.
ef til vill var það ekki nema eðlilegt, að mig dreymdi
Urn hfgjafann, svo draumurinn þarf hvorki að hafa verið
rattaverk né vitrun. Má vera, að þú teljir draum minn mark-
ysu tóma. En þó gerbreytti hann lífsstefnu minni. Það eitt
9e|ur fulla ástæðu til að segja frá honum.
^era kann, að þú hendir gaman að honum. Þá kemur
^ann þér að engu liði. En svo getur verið, að þú sjáir í
°uum það sem eg sá. Og þá er þér trygður sess meðal
afburðamanna heimsins.
h-'ou sinni fóru tveir menn að leita gulls. Báðir fundu það,
S.em heir leituðu að. Annar kastaði því, sem hann fann, aftur
1 kolmórauða elfuna. Hinn fann í gullinu hið sanna verð-
m®h þess. Annar varð ófarsæll, hinn giftudrjúgur.
Pannig er iífið