Eimreiðin - 01.01.1925, Síða 41

EIMREIÐIN
HALLVARÐUR í NESI
37
þe9ar hann sofnaði, andlitið enn þá bragðminna og augun
e'ns og dekkri og sljórri.
Eg beið þess, að hann gæfi eitthvert hljóð af sér, en það
^rógst nokkuð.
Með hvaða hesta ertu? spurði Hallvarður í ofurlágum
°2 stömum rómi.
~~ Börk og Hæring.
- Þú er þá ekki gangandi. Svo bætti hann við, hægt og
dræmt: Mér finst nærri því að eg hafi verið hestlaus síðan
Skolur féll.
Og svo setti hann hljóðan og svo var um hríð.
Slysni varð mér, er eg tók þátt í kappreiðunum á hér-
aðshátíðinni í fyrra, mælti hann og var þungt og stirt um
mál. Skolur tók þar skeiðið af öllum öðrum vekringum og
rann því að markinu á skemstum tíma. — Það hefði nú átt
að vera mér nóg. — En metnaðurinn — — það fæ eg
aHrei bætt--------
Hér sleit hann orðin sundur og var sem tungan toldi við
2óminn.
Eg reyndi að dreypa á hann.
Hægri hönd hans lá fram á sængina og mér skildist, þótt
hann segði ekkert, að hann ætlaðist til að eg héldi um hana
°9 því gerði eg það. Þá fann eg hve höndin var ótrúlega
þvöl og lin, og gómarnir fanst mér vera kaldir.
Metnaður var það auðvitað, mælti Hallvarður lágt og
semt og talaði með hvíldum, að eg bauð Þrándi í Skógi að
^eYpa móti Sóta hans, þessum frábæra klárhesti. — Það
eldr mig óbætt í gröfina, og hér stundi hann við þungt og
t>a9naði snöggvast. — Báðir tóku stökkið í senn. — Sóti
Var að þuma fram úr rétt áður en kom á mitt sprettfærið.
" Eg greip Skol til skeiðs. — Hann þrumaði meira en
nokkuru sinni áður — tók götuna áður en að markinu kæmi.
Málfæri Hallvarðs stirnaði nú og dofnaði, svo að líkast
Var því, að raddfærin væru að þrotum komin. Þó reyndi
hann eftir alllanga þögn enn að byrja að tala, en það var
með miklum erfiðleikum og grátkendum klökva.
~~ Fyrirgefi — — fyrirgefi mér, mælti hann í döprum og