Eimreiðin - 01.01.1925, Blaðsíða 33

EIMREIÐIN
HALLVARÐUR í NESI
29
hann vildi vera skjól lítilmagnanna, hvort sem það voru menn
eða málleysingjar.
Og þá var mér ekki heldur úr huga horfið skap Hallvarðs,
hlýtt og meyrt, en annars stint sem stuðlaberg og sveigjulítið,
ef svo bar undir, og hitt, að hann þoldi hvergi smámensku
eða yfirvarp lítilmenna.
Það raknaði alt fyrir mér frá æskunni til yfirstandandi tíma.
Búskapurinn í Nesi, þessu höfuðbóli, sem hafði gengið að
erfðum í nokkura liði, var mér ekki úr minni liðinn, eða
risnan stórmannlega, er kom jafnt fram við auma sem auðuga.
Og metnaður Hallvarðs var mér ekki gleymdur. En þar
fölskvaði þó kannske helzt. Mér var ekki alls kostar grun-
laust, að metnaðurinn hefði stundum verið ekki síður af kappi
en forsjá. Fjarri metnaðinum mundi varla hafa staðið sá mikli
góðhesta fjöldi, er Hallvarður hélt jafnan. Hann sparaði
aldrei kaup gæðinga og uppeldi eða hald þeirra. Hjá honum
var líka hver snillihesturinn öðrum betri og meiri, en þó var
Skolur þeirra mestur.
Og þegar mér kom Skolur í hug, var sem minningarnar
rektu alt til lokins, vægðarlaust. Þær sýndu mér Hallvarð
aftur — sýndu mér hann á dánarbeðinum, þegar hann hafði
tekið andköfin. —
Við Hallvarður vorum jafnaldra.
Þegar við vorum komnir til aldurs og þroska og hann var
tekinn við búi og föðurleifð í Nesi, fluttist eg í aðra sýslu.
I þann tíma ólust upp nokkrir góðhestar hjá Hallvarði.
Einn þeirra var foli á fjórða vetur, skolbrúnn að lit og
nefndur Skolur. Sá hestur var fríður og gæðinglegur, og ekki
var höndunum kastað að uppeldi hans. Á sumrum gekk hann
i víðum og grasgóðum afréttum og naut þar frelsis fjallanna
með öðru stóði, en á vetrum stóð hann við töðustallinn og
korngjöf og var drykkjaður á spenavolgri nýmjólk.
Skolur varð afbragð annarra hesta og enginn þóttist hafa
kunnað eða kunna slíkan hest. Fór saman hjá honum frækn-
leikur og snilli og fegurð, skjótleikur og skapmýkt. —
Vináttu okkar Hallvarðs förlaði ekki, þótt eg flyttist af