Eimreiðin - 01.01.1925, Blaðsíða 94

90
RITSJÁ
eimreiðin
birtist í Eimr. árið sem leið. Myndirnar, sem þar eru sýndar lesandan-
um, koma hver af annari, skýrar og fast dregnar, í réttri röð, og áður
en varir höfum vér heila æfisögu eins og skáldið vill segja hana. Hrað-
inn í kvæðinu gefur öllu enn meiri áhrif, það er eins og öldurót æstra
tilfinninga skelli á manni við lesturinn. Ágætt er kvæðið um Helgu Jarls-
dóttur og kvæðið Á Föstudaginn langa. Hér er sýnishorn úr því síðarnefnda
í gegnum móðu og mistur
eg mikil undur sé.
Eg sé þig koma, Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir drjúpa,
og dýrð úr augum skín.
Á klettinn vil eg krjúpa
og kyssa sporin þín.
Þú einn vilt alla styðja
og öllum sýna trygð.
Þú einn vilt alla biðja
og öllum kenna dygð.
Þú einn vilt alla hvíla
og öllum veita lið.
Þú einn vilt öllum skýla
og öllum gefa frið.
Enn þá vantar Davíð skap og festu; hann berst fyrir bylgjum og stormi,
eins og hann segir sjálfur. Hann á eftir að finna trygga höfn. Mér er
ekki grunlaust um, að næsta bók hans verði með nokkuð öðrum svip
en þessi, að nú standi yfir stefnubreyting í Ijóðum hans. En hvernig
sem úr rætist, verður ekki Iengur um það vilst, að í honum er mikið
efni, og af honum má góðs vænta. Sv. S.
Kristín Sigfúsdóttir: SÖGUR ÚR SVEITINNI. Bókav. Þorsteins M.
Jónssonar. Akureyri 1924.
Það þótti tíðindum sæta þegar leikritið Tengdamamma eftir Kristínu
Sigfúsdóttur, óþekta sveitakonu norður í Eyjafirði, kom út og var ieikið
hér í Reykjavík og víðar. Ýmsum fanst það furðulegt, að kona, sem
ekki hafði notið annarar mentunar en þeirrar, sem fæst í heimahögum
íslenzkrar alþýðu, og vart hafði út fyrir sveitina sína komið, skyldi geta
samið svo gott Ieikrit. En þetta er ekki annað en ein ný sönnun þess,
hve skapandi ímyndunarafl og frásagnargáfa er hvorfveggja óháð ytri
skilyrðum. Nú hefur þessi sama kona sent frá sér nýja bók, Sögur úr
sveitinni, sem ber flest sömu einkenni og leikur hennar. Sögurnar eru
sex að tölu og gerasf allar í sveit og lýsa sveitalífi. Lýsingarnar eru
sannar og einlægar. Vér mætum þarna fólki, sem vér könnumst við,
kynnumst störfum þess, tilfinningum og þrám. Við Iestur fyrstu sögunnar,
Æskudraumar, fer þytur frá vorri eigin æsku um hugann. Efnið er ekki
stórvægilegt, þegar litið er á söguna sem heild. En þó er þarna gripið í
strengi, sem flestir menn og konur hafa fundið kveða við í sínum eigin