Eimreiðin - 01.01.1925, Blaðsíða 80

76
LÍFGJAFINN
eimreiðiN
En draumur minn var þessi:
Mig dreymdi að eg vaknaði. Það er furðulegasti viðburð-
urinn í draumnum. Því í svefninum var eg mér þess með-
vitandi, að eg hafði sofið, sofið frá upphafi vega. Og eg sá
sjálfan mig þarna á spilaknæpunni sofandi. Svo sá eg sjálfan
mig hrökkva við, opna augun og litast um.
Hvað vakti mig? spurði eg í draumnum.
Þú vaknaðir sjálfur, svaraði nálæg rödd.
Eg leit í kring um mig, en kom ekki auga á nokkurn mann.
Hver ert þú? spurði eg.
Eg er lífgjafinn, var svarað.
En hvar ertu?
Eg er falinn í þinni eigin sál!
Eg velti svarinu fyrir mér um stund.
Hvernig komstu þangað? stamaði eg að lokum.
Eg var borinn þar.
Hvernig stendur á því, að eg hef ekki vitað af þér fyr en nú ?
Enginn veit af mér, svaraði röddin, fyr en hann vaknar.
Enginn! Ert þú þá einnig í sálum annara manna?
I hverri sál er lífgjafi, sem getur fært fjöll úr stað og
breytt úthöfunum í þurt land.
Þá hlýtur þú að vera trúin, sagði eg.
Já, eg er trúin, en eg er meira en trúin. Eg er kraftur
sá, sem knýr mennina fram mót ógnum Heljar og veitir þeim
sigurinn að lokum.
Þá hlýtur þú einnig að vera sjálfstraustið.
Eg er meira en sjálfstraustið. Eg er kraftur sá, sem knýr
veikan reyrinn til að standast alla storma.
Þú ert valdið! hrópaði eg.
Eg er meira en valdið, svaraði röddin. Eg er kraftur sá,
sem gerir ómennið að dýrðling og þrælinn að drottnara.
Þú ert metnaðurinn, nú þekki eg þig! hrópaði eg.
Já, svaraði röddin, eg er alt þetta, sem þú nefndir: trú,
sjálfstraust, vald, metnaður, en eg er meira. Eg er þetta
ósegjanlega, sem hver einasti maður verður að finna í sál
sinni, eigi hann að geta hafið sig upp úr hisminu og lifað
eins og sannur maður.
En hvernig get eg fundið þig?