Eimreiðin - 01.10.1940, Blaðsíða 24

320
EDDA FINNLANDS
eimreiðin
geymir engar sögulegar staðreyndir, eins og fornaldarskáld-
skapur Grikkja og íslendinga. En listar- og fagurfræðilegt
verðmæti hins finska þjóðaróðs er því meira og getur ekki
leikið á tveim tungum. Um það eru allir fræðimenn sammála.
í sínu merkilega riti um „Menningarsögu fornaldarinnar“
kemst t. d. H. Schivanenfliigel meðal annars þannig að orði:
„í Kalevalaóðnum virðist fólginn spádómur um það, að
finska þjóðin muni eignast sjálfstæðan og tiginn sess meðal
þeirra þjóða, sem eiga að verða leiðtogar andlegrar þróunar
heimsins á komandi tímum.“
Fimm á báti.
Nýlega liarst Eimreiðinni eftirfarandi smásaga frá einum lesenda sinna.
Hún er bæði stutt og laggóð, og auk þess er iiaft fyrir satt, að fyrir henni
sé einhver fótur. Sagan er svona:
Framsóknarmaður, íhaldsmaður, jafnaðarmaður, kommúnisti og nazisti
voru saman á liáti. Ókyrt var í sjó og bátnum hvolfdi. Nazistinn gat ekki
að sér gert að grípa til nazistakveðjunnar á Jiessari alvarlegu stundu, rétti
því út iiægri hendina í stað þess að grípa sundtökin — og druknaði.
Kommúnistinn taldi þurfa að skjóta á fundi í svo þýðingarmiklu ináli
sem því, er liér var á seyði, og ráðgast um hvað gera skyldi. Hann talaði
svo mikið, að hann náði ekki andanum — og druknaði. Jafnaðarmaður-
inn greip að vísu sundtökin og synti knálega i áttina til lands. Eftir 8
klukkutíma sund var liann kominn upp i landsteina, en þar sem liann
hafði þá unnið sinn 8 stunda vinnudag, hætti hann eðlilega sundinu. Af-
leiðingin varð sú, að liann druknaði.
Framsóknarmaðurinn og ílialdsmaðurinn komust háðir á kjöl. En þegar
framsóknarmaðurinn sá í livaða félagsskap hann var, en hinir bátsmenn-
irnir liorfnir, leizt honum ekki á blikuna, og minnugur orðanna „alt rr
iietra cn íhaldið" slepti hann því tökunum — og druknaði. Ihaldsmaður-
inn var nii einn eftir og liélt sér sem fastast, svo fast, að þegar ein kvikan
kastaði hátnum svo duglega til, að liann komst á réttan kjöl aftur, liafði
íhaldsmaðurinn ekki sinnu á að sleppa takinu og bjarga sér, heldur hélt
sem fastast í kjölinn áfram — og druknaði. Þannig luku hinir fimm lieið-
ursmenn lífinu, cn báturinn flaut einn eftir, mannlaus, áralaus og alls-
laus, í reiðileysi fyrir straumi og stormi. Þannig lýkur sögunni uin
flokksmennina fimm.