Eimreiðin - 01.10.1940, Blaðsíða 32

328
KVÖLD EITT í SEPTEMBER
EIMREIÐIN
— Viltu bera ú móti þessu, Disa?
— Nei, ég ber ekki á móti því.
— Nei, þú berð ekki á móti því, það er þó gott. Ivannske
það eina góða. Og ég skal láta þig vita það, að mér er lítið
um þann kunningsskap gefið.
Hún hló háðslega og sagði svo aðeins:
— Já, einmitt það.
Síðan tók hún saman myndablöðin sín og bjó sig til að
fara, en hann gekk í veg fyrir hana og spurði:
— Hvert ætlarðu?
— Ég? Ég ætla að fara að hátta.
Honum gat ekki dulist þykkja hennar og sá, að á þennan
hátt fór hann lengra og lengra frá því takmarki, er hann hafði
sett sér.
— Dísa mín, sagði hann þá alvarlega. Þú mátt ekki mis-
skilja mig. Það mun enginn faðir ráðleggja barni sínu annað
en það, er hann álítur því fyrir beztu.
—• Var ég nokkuð að tala um það? Hvað á alt þetta að
þýða? spurði hún örg.
Hann fékk hana lil að setjast aftur, og eftir að hafa leitað
að reykjarpípunni sinni og síðan kveikt í henni sagði hann:
— Þú ert svo ung, Dísa mín, að þú hefur sjálfsagt aldrei
hugsað út i það, að hver einasti einstaklingur á sína sögu>
sem atburðir lífsins hafa skapað honum.
Hún horfði á hann sínum bláu augum og vissi auðsjáan-
lega ekki, hvað hann var að fara.
— Það eru þeir athurðir, sem ráða því, hver maður er.
Eiginlega veizt þú ekkert, hver ég er, Disa, þó að þú kallh'
mig pabba þinn. Þegar þú varst lítil, spurðir þú mig stundunr
um, hvers vegna þú ættir ekki mönnnu eins og önnur börn, og
er ég sagði þér, að mamma þin væri dáin, þá skildir þú þa®
ekki, því að þú vissir ekki, hvað dauði var, og það er ekki
von, að við skiljum dauðann, því að enn skiljum við ekki lífiö-
En það var nú ekki þetta, sem ég ætlaði að segja. Ég hef sagt
þér, að þú líkist mömmu þinni, að hún hafi verið góð kona
og að mér hafi þótt vænt um hana.
Hann þagnaði, en hún sagði ekki neitt, aðeins sat og hlýddi
á orð hans. Hann var þó alls ekki viss um, að hún hefði enn