Eimreiðin - 01.10.1940, Qupperneq 30

326
KVÖLD EITT í SEPTEMBER
eimreiðin
af því að fara á skíðum. En það stóð nú ekki lengi. Svo var
þeirri gleði lokið.
Það hafði færst þóttasvipur yfir andlit hennar. Hún hafði
komið heim i góðu skapi. Hvað átti þetta að þýða? Hann var
heldur engu nær því, er hann hafði ætlað að segja, en óánægja
hans yfir framkomu hennar og yfir því, sem hann hafði sagt,
hjó með honum og varnaði honum að ganga beint að efninu.
Svo hélt hann þá áfram í sama dúr.
— Við, eldri kynslóðin, skiljum ykkur ekki, þetta unga
fólk. Þið eruð rótlaus, stefnulaus og hugsunarlaus. Þið skygn-
ist aldrei undir yfirborðið, kryfjið aldrei neitt mál til mergjar.
Þið unið engu. Hjá yldvur er eitt í dag, annað á morgun. Þið
gerið lvröfur, en gleymið að gera kröfur til ykkar sjálfra.
—• Er það nokkuð fleira? spurði hún önug.
Hann sagði ekkert t'leira. Ekki strax. Hann var kominn langt
frá þeirri leið, er hann hafði viljað færa þetta samtal inn á
og varð nú stöðugt óánægðari yfir því, er hann hafði sagt,
og þó var honum þetta hjartans mál og heilög alvara.
Þau þögðu enn nokkra stund, hún virtist niðursokkin í að
skoða myndirnar í blöðunum, en hann stóð upp, gekk út að
glugganum og lagfærði gluggatjaldið lítilsháttar. Nam staðar
við gluggann og spurði:
— Hvar varstu i gærkveldi? Hvar hefurðu verið undanfarin
kvöld?
— Hvar ég var? Hvað með það?
Hún roðnaði yfir alt andlitið og játaði þannig sekt sína.
— Já, hvar varstu? Ég spyr þig að þessu í vinsemd og vona
að þú svarir í vinsemd.
— Mér finst ég sjálfráð því hvar ég er. En annars var eg
heima hjá henni Dódó.
Hún sagði þetta alveg blygðunarlaust, og það færðist myrkur
alvöruskuggi um andlit hans yfir óskammfeilni hennar.
— Þú skrökvar, Dísa! Ásökun hans var köld.
— Skröltva ég?
— Já, þú skrökvar. Þær komu hér báðar vinkonur þínai
í gærlcvöldi og spurðu eftir þér.
Hann liafði búist við, að hún myndi glúpna og gugna, el
hann slöngvaði þannig framan i hana staðreyndunum, er opm