Eimreiðin - 01.10.1940, Qupperneq 74

370
SAKLAUSA BARN
EIMREIÐIN
En nú voru jólin, og frænka stóð sjálfsagt niðri á götunni
og grét, af því hún rataði ekki upp til þeirra. Skyldi frænka
annars gráta? Það gerði mamma stundum. Idu fanst synd
að láta frænku sína, sem var svo ljúf og góð, gráta, ef annars
væri kostur, og hún ásetti sér að hlaupa niður og sýna henni
hvar þær byggju. Hún læddist á tánum út í dimmasta hornið,
þar sem mýsnar höfðu nagað dálítinn skúta í kalklagið —
það var lokrekkja Lisu. Barnið beygði sig niður að brúðunni
— sem virtist sofa vært — og sagði: „Nú á Lísa að vera kyr
í rúminu, en ekki hlaupa um gólfið og' gera ömmu ónæði á
meðan ég er í burtu, ég ætla rétt að hlaupa niður og sækja
hana frænku.“ Hún hlúði vandlega að brúðunni og læddist
síðan út um dyrnar.
Það var svo dimt og hált í stiganum, að það fór hrollur
um Idu, því hún hafði aðeins örsjaldan farið þarna um og
þá altaf að degi til. Blaðastrákur kom upp stigann. Hún
heyrði skellina í klossunum hans og faldi sig í einu liorninu,
en hann sá hana.
„Getur þú látið nokkuð af hendi rakna til hvellbréfakaupa?*
spurði hann, og ógnaði henni með tíuaura-byssu.
Hún skalf frá hvirfli til ilja, því hún hélt að sér væri bráður
bani búinn, ef hann hleypti af.
„Mamnia mín er svo veik,“ hvíslaði hún.
„Eins og það sé nokkuð til að gera veður út af,“ svaraði
hann. „Mamma mín dó áður en ég fæddist.“ Og hann hló að
fyndni sinni og þrammaði áfram upp stigann. En litla sak-
leysið hún Ida skyldi hann ekki, og hún sárvorkendi ókunna
drengnum.
Götuljósin gerðu henni glýju í augu, og hún slcalf af kulda,
því hún var ekki mikið klædd. Hún gat ekki skilið hvernig
nokkuð gat verið svona bjart og þó jafnframt svo kalt. Hun
stakk fingrunum sínum litlu í munninn og góndi á vegfar-
endurna. — Bara að ríka frænka kæmi nú fljótt, þvi það vai
svo kalt, og mamma var svo veilc. Ida hafði nú aldrei séö
frænku sína, hún liafði aðeins heyrt móður sína tala um
hana, en hún var alveg viss um, að hún mundi sanit þekkja
hana. Þarna kom kona í miklum, hlýjum fötum, með svarta
blæju fyrir andlitinu. Hjartað í Idu litlu tók að slá hiaöar,