Eimreiðin - 01.07.1943, Síða 64

240
I'ÓRN ÖRÆFANNA
EIMREIÐIN
fólk, sem var ósköp fátækt. Stundum höfðu fátækar stúlkur
og umkomalausar hreppt kóngssyni og orðið drottningar i
heilu ríki. Það mátti ekki minna vera. Þetta líkaði telpunni
að heyra, fékk aldrei nóg af því. En það kom ætíð geigur i
hana við hinar mörgu sögur um útilegumenn, tröll og for-
ynjur, drauga og afturgöngur, vofur og svipi, alls konar
skrlmsl og dularverur og þó miklu mest við hinar hræðilegu
ófreskjur: vatnaormana, sem lágu og leyndust í ám og vötn-
um og sáust undan stórtíðindum. Þeir voru hræðilegastir af
öllu liræðilegu. Þeir gátu orðið svo litlir, að þeir færu ofan í
l'ólk með yatnsdrykk, án þess það vissi af, dafnað þar og
drepið inann. Þeir gátu Hka orðið svo ógnarstórir, og er þeir
sýndu sig í því gervi, urðu þeir stundum svo ofboðslegir, að
kryppurnar á þeim bar við fjöllin. •
Er hún stálpaðist og var innivið, vappaði lnin í kringuni
fóstru sína, er súsaði jafnan og sýsaði í húri og eldhúsi og
bar fyrir hana askana í baðstofu til fólksins, jafnótt og
skammtaðist; fékk sturidum að sleikja pínulítið, jafnvel
kroppa ofboðlítið, allt í hófi þó. Nær upp hafði verið fært í
trogið, spaðið eða soðningin, leit fóstran yfir heildina, virti
hvern bita og velti honum fyrir' sér, horfði síðan upp, eins
og hún væri að gæta til veðurs, hóf síðan skiptingu og
skömmtun, réttlátlega og þó eftir mati og verðleikum þeirra,
er njóta áttu, en alltaf með hliðsjón af væntanlegri gestakomu
og var svo spök og forsjál i því efni, að sjaldan skeikaði. En
telpan vappaði jafnframt kringum hana og fylgdist vel nieð
skömmtuninni, kvað og sönglaði, með sinni hreiðu, hljóm-
kænu rödd: „Einn — tvo —• þrjá — kannske fjóra — bita,
lagði sérstakan hljó.m og dró seim á „kannske fjóra“. Þegai
kom fvrir, að henni fannst fóstra sin hefði mátt skannnta sei
eitthvað öðruvísi, eða ríflegar, hafði hún til að segja: „Eg
held það komi enginn i dag, mamma min!“ En fóstran svar-
aði: „Og þú veizt það ekki, barnið mitt.“ Það var vandi fóstr-
unnar, að segja við liana „barnið mitt“ jiegar vel gekk, eri
„rýjan mín“, þegar miður fór.
Mest af öllu var þó garnan, þegar tíkin hún Dimma eigO'
aðist hvolpana. Þetta hafði verið afbragðs fjártík og íuargro
liunda móðir, var nú gömul orðin og ekkert nema búrtík, og