Eimreiðin - 01.07.1943, Qupperneq 71

EIJinEIÐIN
FÓRN ÖRÆFANNA
247
biðja þá að flytja sig eitthvað langt, langt burt. Hún ætlaði
að grátbiðja þá að taka sig nieð, eða stytta sér aldur að öðrum
kosti; gerði ekki ráð fyrir, að nokkur væri til svo harðbrjósta,
að hann vildi ekki gera hið siðarnefnda, ef hið lyna ^æii
óframkvæmanlegt. Hún var eins og rjúpan, er sópar rykuga
troðningana ineð vængjunum og skríður langar leiðii, íétt
framan við gin ræningjans, og leggur sjálfa sig i hættuna til
að leiða athygli frá ósjálfbjarga ungum sínum eða eggjum.
Siðari hluta nætur brá Skuggi-Tryggur sér irá, en kom að-
vörmu spori aftur með roð af stórum liarðfiski, þorski, seiu
einhverjir ferðamenn höfðu tnpað eða misst og hann síðah
fundið og að líkindum átt það grafið þarna i nágrenninu.
Roðið var með uggum og öllu saman, meira að segja þunn-
ildið héklc við annars vegar. Þetta færði henni aukinn þrótt
ug nýja von. Hún skipti öllu alveg jafnt á milli þeirra og
snéri roðin.i hundinn, að hans hluta. Þau átu í félagi roðið
allt og hvern ugga og hein. Svo fór að birta, og síðast kom
sólin upp og enginn ferðamaður, og stúlkan var að skreiðast
af stað til að fela sig annars staðar, og þá kom Skjóni.
Skjóni var reiðhestur bóndans, er hann notaði aðallega til
kirkjuferða. Hann var einhver allra kirkjuræknasti maður
sinnar samtiðar. Þurfti því traustan og mikinn hest, til að
komast hin stóru vatnsföll og straumþungu elfur, sem inni-
'ykja Tunguna. Hann lét sér ekki nægja sína eigin kirkju í
Kalinanstungu. Nei, ónei. Hann reið oft á áðrar kirkjur
samdægurs, enda þótt messað væri heima. Mátti segja um
bóndann, að hann elti prestinn eins og hundur i allar sóknai-
kirkjurnar, á sunnudögum, bara til að sofa þar undir pré-
dikun, og hraut svo upp í klerkinn strax og liann var stiginn
í stólinn. Hann átti vist sæti í hverri kirkju á virðulegasta
stað.
pyrst hann nú á annað horð fór í kirkju fyrir drottin, þá
^ai það ekki nema kaup kaups og hallaðist ekkert á, að
bann svæfi þar fyrir sjálfan sig.
Hann hafði alltaf verið því hlynntur og nú orðið hans
Inesta áhugamál, að hvers konar viðskipti hæru sig. Þess
'egna áleit hann það sanngjarnt, að hann bæri ekki skarðan
hlut frá borði í viðskiptum við hvern, sem væri. Enda fór